Commentaar 110 - 4 januari 2009

Stop de Israëlische 'boem boem'

Hans Boot

Mijn kleindochter, tweeëneenhalf jaar, vertrok Tweede Kerstdag met haar moeder van Schiphol. Logeren bij haar Israëlische oma in een dorpje dat niet ver van de kust twintig/dertig kilometer ten noorden van de Gazastrook ligt. De volgende dag begonnen de bombardementen en zag ik haar via Skype: "Boem, boem".

De vliegtuigen kwamen laag over de tuin waar de familie zat te ontbijten. Omdat oma's huis niet over een schuilkelder beschikt, vertrokken ze in ijltempo naar vrienden in Tel Aviv. Daar is het onrustig rustig en lijkt het gewone leven geleden te worden. Skype is handig: "Boem, boem over". Nou ja, in Tel Aviv dus.

Armoede

Door zo'n persoonlijke samenloop van omstandigheden komen de bloedigste daden van de Israëlische regering sinds de zesdaagse oorlog van 1967 heel dichtbij. Het Israëlisch-Palestijns conflict wordt er scherper door en het ellendige lot van de Palestijnse kinderen in de Gazastrook meedogenlozer. Verhuizen of vluchten kunnen ze niet, de straten zijn door bomkraters gebarsten, de school ligt in puin, explosies verscheuren hun familie en leven. Hoe jong ze ook zijn, aan de spanningen, honger, ontwrichting en uitzichtloosheid is niet te ontkomen.
Al een aantal jaren dringt dat conflict in mijn persoonlijk bestaan door. Bijvoorbeeld via Israëlische jongeren - mannen en vrouwen - die op de vlucht zijn na hun legerplicht vervuld te hebben. Met (groot)ouders uit onder andere Marokko, Yemen, Polen, Rusland, Georgië, Duitsland en Nederland. Bijna allemaal in tweestrijd en ontworteld. Vol kritiek op de regering in hun geboorteland, maar ook in het volle besef van hun door de geschiedenis getekend lot.

Derde van links: Assaf Adiv; vierde van links: Ihab Orabi, actief in Workers Advice Center, twee broers van hem raakten gewond door een raket op Ashkelon. Arabische tekst bord: "Arbeiders betalen de prijs van de oorlog".

Een mail van Assaf Adiv had ook zo'n directe werking. Hij is coördinator van het Workers Advice Center (WAC), een vakbond die vooral Israëlische Palestijnen organiseert en waarmee we sedert nummer 100 van de papieren Solidariteit (maart 2001) een regelmatig contact onderhouden. Assaf meldde de dood van de Palestijnse bouwvakker Hani al Mahdi - lid van het WAC - door een raket uit de Gazastrook die in Ashkelon, waar hij geen schuilkelder kon bereiken, neerkwam. Bijna en passant legde Assaf één van de wortels van het Israëlisch-Palestijns conflict bloot. Hani al Mahdi en zijn negen gewonde collega's zijn uitgesloten van de reguliere arbeid en leggen regelmatig tweehonderd kilometer af voor een paar dagen slecht betaald werk. Zonder sociale rechten en in ongezonde arbeidsomstandigheden. Van de 1,2 miljoen Israëlische Palestijnen leeft 50 procent onder de officiële armoedegrens, terwijl het landelijk gemiddelde 20 procent bedraagt.

Politiek van cynisme

De armoede geldt in extreme mate voor de bezette Westelijke Jordaanoever en het getto van de Gazastrook en is het resultaat van een doelbewuste politiek van de opeenvolgende regeringen. Het kwaadaardige karakter van die politiek vindt een overtreffende trap in het cynisme waarmee de bombardementen gepaard gaan. Systematisch voorbereid tijdens de periode van wapenstilstand. Ingezet als 'instrument' om de binnenkort plaatsvindende parlementsverkiezingen zo te beïnvloeden dat ultrarechts verzwakt wordt. Geschikt als test voor de precisiewapens van één van de grootste wapenexporterende landen van de wereld. Gerechtvaardigd als zelfverdediging, maar aanvallend en 'disproportioneel'. Gericht op onderhandelingen met een tot het uiterste verzwakt Hamas, onder aanvaarding van het onmenselijke risico burgers te treffen in een ongekend dichtbevolkt gebied.

Assaf Adiv riep in zijn mail vakbondsleden op met hun organisaties de verschillende regeringen te bewegen zich voor een wapenstilstand uit te spreken, voor een duurzame vrede en voor steun aan de bewoners van de Westelijke Jordaanoever en Gazastrook. Het minste wat we kunnen doen, is deze oproep in praktijk brengen.