Commentaar 71 - 8 juli 2007

Hoop vanuit groep 7

Willem Dekker

"Hé, jij schrijft toch stukjes?" vroeg Fatima, mijn collega. "Ja, hoezo, heb je er één gelezen?", vroeg ik schuchter, terwijl ik een dweiltje aan het uitwringen was, kassa zeven en acht waren bijna 'schoon'. "Nou nee, maar op de basisschool waar ik stage loop, zit een jongetje dat schrijver wil worden, wil je zijn stukjes lezen?" Die avond ontving ik via MSN zijn in lettertype en grootte constant wisselende schrijfsels, getiteld "Wat is wat en hoe is hoe". Ik werd er direct door gegrepen.

Hier de hartverwarmende kijk op Nederland en de wereld van de elfjarige Hesam; een keuze uit zijn werk. Hij begint het stuk met zijn eigen uitwerking van de bekendste speech van Martin Luther King: "Zal ik zo een beetje zeggen dat ik hetzelfde wil als Martin Luther King."

Droom

Hesam heeft een droom, "een droom van emancipatie en vrede. Als dat ooit vervuld zal worden zal de hele wereld ervan genieten, van Afghanistan tot Afrika". Met een ontroerende woordkeus en zinsbouw zet Hesam een idealisme op digitaal papier dat puur is: "Ik heb een droom dat president Bush zich zal terugtrekken naar een normaal leven en dat er iemand komt die zorgt voor gelijkheid." En de droom gaat verder:
"dat de grote landen stoppen met het vervuilen van onze aarde. Ik heb een droom dat er genoeg mensen zijn die net als mij ernaar streven voor een betere toekomst, die er voor zorgt dat we weten wat andere voelen, we moeten voelen hoe erg het is om doodgeschoten te worden omdat je voor mensenrechten opkomt of omdat je een zwarte bent. Ik heb een droom dat niemand denkt aan geweld maar aan praten, praten met eerlijke woorden die ernaar wijzen wat voor mogelijkheid je hebt om dit land te verbeteren. Ik heb een droom dat er een dag is die naar vrede zal wijzen via jezelf te volgen. Ik heb een droom dat de schone wateren van de wereld een vrij gat zullen maken om naar de uitgedroogde jongeren te gaan."

Net zo als wij

Zijn dromen zijn schitterend, maar mooier nog is het wanneer hij zijn eigen ervaring beschrijft, zoals "de vreemdste Pasen ooit":
"Ik was met mijn vader , moeder en zusje met de auto naar Utrecht voor de nationale culturele dag. Maar tja … we hadden pech want we weten wel hoe we naar Utrecht moeten, maar niet waar de nationale culturele dag is."
In het centrum van Utrecht vragen ze naar de weg en belanden uiteindelijk op een parkeerterrein, waar zijn moeder een gesprek aanknoopt met een mevrouw, eigenares van een antiekwinkel in de buurt van het parkeerterrein. Voor de winkel zit een aantal katten op de stoep. Op een gegeven moment komt er een zwerver aangelopen die de vrouw om wat geld vraagt:
"Als die man het aan mijn ouders had gevraagd dan zouden mijn ouders hem niks geven. Maar tot mijn gekste dromen zag ik dat de mevrouw met wie ik praatte gewoon vier euro aan de man gaf en toen ze dat gaf zei ze: Vrolijk Pasen. Ik wist vanaf dat moment: Ik ga iets over haar schrijven. Ik vroeg of ze al is een lintje heeft gekregen maar ze zei: nee. Ik vroeg haar wat ze allemaal heeft gedaan voor mensen en dieren. En ze zei een verhaal dat ik niet in mijn gevoelens kan beschrijven."

De mevrouw bleek een aantal Afghaanse vluchtelingen geholpen te hebben, eerst bij haar thuis en toen in een opvangcentrum. "Acht jaar later kregen ze een negatieve brief waarin stond dat ze terug moesten gaan naar hun eigen land. Die mevrouw was zo woedend dat ze de Afghaanse vluchtelingen liet onderduiken. Nu krijgen ze Generaal Pardon. Het eerste wat in me opkwam was : Wauw!!! Een Nederlander die een buitenlander helpt!!! Dat moeten we vaker doen, zo laten we iedereen voelen hoe wij omgaan met mensen die anders zijn dan wij maar net zo zijn als wij."

Anderen helpen

De "Wauw!!!" van Hesam zorgde bij mij voor een gevoel van plaatsvervangende schaamte als 'Nederlander'. Zijn verbazing is pijnlijk en confronterend. Het deed mij denken aan wat Lisette, een vriendin van mij, ook stagiaire op een Amsterdamse basisschool, vertelde. Er was een discussie in haar klas over een gestolen fiets. Gejat door een 'Marokkaan', meende de jonge, voormalige eigenaar van de fiets. Dit leidde direct tot felle reacties waar Lisette maar moeilijk mee om kon gaan. Discriminatie, racisme! Felle reacties van kinderen van zes of zeven jaar oud die niets meer pikken, misschien niet altijd gelijk hebben, maar desalniettemin compromisloos aan de goede kant staan. Geert Wilders heeft een groot probleem als deze kids straks hun Cito-toets hebben gedaan.

Het laatste woord is aan Hesam:
"Je moet anderen helpen, anderen het recht geven om te kunnen praten waar zij over willen praten. Je moet ervoor zorgen dat mensen het voelen als je zegt: solidariteit."