Israël - Apartheid of Democratie Mammon in Zion1 Roni Ben Efrat (vertaling: Herre de Vries) "Wat nu gebeurt, is de wraak van Marx. Hij stelde dat ideologieën vaak dienen als een bovenbouw die de werkelijke problemen camoufleert. Nu is er geen camouflage meer. Mammon [de geldgod] staat naakt voor ons en verkondigt: 'Ik ben uw God, O Israël!'" Dit is geen citaat van een linkse visionair, maar van de Israëlische advocaat Yaakov Weinroth in een interview door Gidi Weitz voor Haaretz op 9 mei 2008. Weinroth, een orthodoxe Jood en Zionist, geniet bekendheid, omdat hij de verdediging doet van machtige personen die van corruptie worden beschuldigd. Is het Zionisme, zo vragen we ons af, ook een ideologie die andere belangen camoufleert? Dit wordt nu door bewijs bevestigd. Armoede, ook voor werkenden Zionisten beweren dat Israël ontstond om het Joodse volk een nationaal tehuis te geven. Maar de afgelopen decennia is het steeds duidelijker geworden dat Israël geen staat is van, door en voor het Joodse volk. Eigenlijk is het een staat van, door en voor een paar families, negentien in totaal, van wie het inkomen in totaal zeventig miljard dollar bedraagt - 88 procent van de nationale begroting. Deze begroting is een struikelblok voor de armen. Op alle niveaus is het onderwijs kapot gemaakt. In theorie is er voor iedereen gezondheidszorg, maar velen kunnen het zich niet veroorloven medicijnen te kopen. De sociaal-economische ongelijkheid in Israël is, gemeten volgens de Gini Index van het Ontwikkelingsprogramma van de Verenigde naties (0,0 = perfecte gelijkheid), gestaag verslechterd van 0,222 in 1982 naar 0,392 in 2005. Daarmee is Israël het land met de grootste inkomensongelijkheid van alle Westerse democratieën, uitgezonderd de Verenigde Staten (Gini = 0,408). Armoede blijft niet langer beperkt tot de werklozen. De overheid heeft inderdaad het werkloosheidscijfer verlaagd tot 7,6 procent, maar er heeft een inruil plaatsgevonden: 37 procent van de armen behoort tot het werkende deel van de bevolking. De economische groei van het land waar zo hoog van opgegeven wordt, is nogal vreemd. De groei is sterk in de hightech industrie, waar maar weinig mensen werken, en is gering in de traditionele industrieën en de dienstensector, waar de meeste mensen werken. Deze gestage verarming van de bevolking is niet zomaar 'gebeurd'. Het kon plaatsvinden vanwege de wetten en beslissingen, waarmee het bezit van het land aan de negentien families tegen bodemprijzen werd verkocht. Allemaal in naam van de vrije markt. Zoals Weinroth zei: "Macht is niet langer een zelfstandige eenheid. Geld is macht. Geld beheerst alles, het stroomt door elke verborgen ader van de maatschappij." Investeringen in buitenland Maar dat is nog niet alles. Want Marx leerde ons ook dat het kapitaal geen enkel plichtsbesef kent. Als de staat te klein wordt, dan vertrekt het kapitaal naar buitenlandse markten. De negentien families gebruikten de staat om rijk te worden door geprivatiseerde bedrijven op te kopen, en nu worden ze kosmopolieten. Tussen 2001 en 2006 stegen de buitenlandse investeringen in Israël met een factor zes, maar Israëlische investeringen in het buitenland stegen met een factor acht. Het Adva Centrum - wiens rapporten de bron zijn van alle hier gebruikte statistieken, tenzij anders vermeld - citeert Nohi Dankner, wiens familie bij de begenadigde negentien hoort: "Ik geloof heel erg in Israël, en ik geloof sterk in de Israëlische economie. Desalniettemin is het duidelijk dat onze ontwikkelingen elders moeten plaatsvinden." Wie zijn die "onze" in "onze ontwikkelingen"? Niet de werklozen, de armen, de mensen met een uitkering. Wat kan "onze" het Israëlisch/Palestijnse conflict schelen? Of de raketten van Hamas? Het "onze" is elders geïnvesteerd. Zionisme overbodig Meer dan zestig jaar werden de negentien rijkste families gecamoufleerd door het Zionisme, maar nu is de tijd rijp om zich van deze camouflage te ontdoen. Toegegeven, in 1993 hebben ze geprobeerd de Oslo Akkoorden te verbinden aan een verhaal over vrede dat het "Nieuwe Midden Oosten" heette. Tien jaar geleden hebben we in het artikel "De verborgen economische logica van Oslo" (Challenge 51 en 52) het Oslo initiatief als volgt uitgelegd: Israël begreep dat ze niet in de wereldeconomie zou passen, wanneer ze de relaties met de Arabische wereld niet zou normaliseren. Maar de negentien families hebben niet langer een bloeiend Israël nodig. Het Oslo proces kreeg te kampen met moeilijkheden en het is niet hun taak deze op te lossen. Hun taak is winsten te maken, snel en veel. Het merendeel van de 5,5 miljoen Israëlische Joden kan er niet even snel tussenuit piepen naar Afrika om diamanten te stelen of naar Roemenië om wolkenkrabbers te financieren of naar China om Chinezen uit te buiten. Zij zitten in dit land vast, middenin een conflict dat dagelijks gevaarlijker wordt. Het gezag dat zichzelf verkocht aan de negentien families - altijd hetzelfde gezag, of het nu de naam Likud, Arbeiderspartij of Kadima draagt - is even oneerlijk als wreed. Met de ene hand verarmt het zijn burgers en met de andere verdrukt het de Palestijnen. Eén democratie Afgelopen juni vierde Israël veertig jaar verovering. Tweederde van haar bestaan heeft ze 3,5 miljoen Palestijnen bezet. (Gaza moet er nog aan toegevoegd worden: Israël omringt het over land, ter zee en in de lucht.) Haar leiders reizen liever niet naar het buitenland, omdat ze bang zijn voor oorlogsmisdaden te worden gearresteerd. Er zijn ontelbare mogelijkheden geweest om een eerlijke vrede met de Palestijnen overeen te komen, maar het ontbreekt die leiders aan de wijsheid en eveneens aan de ruimhartigheid om de noodzakelijke concessies te doen. Israël klopt zichzelf tot walgen toe op de borst vanwege zijn 'Zionistische visie', maar zodra zich ook maar een mogelijkheid tot vrede aandient, wordt die visie vervangen door draaikonterij en trucjes om haar bedriegerij in stand te houden. Daarom is de dag niet ver weg, dat de Palestijnen zullen zeggen: "Waarom zouden we eigenlijk van jullie willen afscheiden? Er is namelijk sowieso niet genoeg over om een levensvatbare staat op te bouwen. Laat dat maar zitten, geef ons onze burgerrechten." Dan komt het conflict in een nieuwe fase. De burgers van Israël worden dan gedwongen te beslissen: apartheid of democratie. Als de Joodse bevolking voor apartheid kiest, zal het gezag doorgaan met bedriegen, uitbuiten en verarmen ten dienste van de miljonairs. Totdat de catastrofe komt. De enige andere optie zou democratie zijn: één democratie ten westen van Jordanië, inclusief verzoening met de Palestijnen. Dat zou Mammon, samen met de Zionistische camouflage, uitdrijven. 1 Het oorspronkelijke artikel droeg dezelfde titel en was het redactioneel van Challenge 108, mei/juni 2008. Het is te vinden op: www.challenge-mag.com/en/article__211. (terug)