extra
Israël en bezette gebieden - over gevangenen, bewakers en misverstandenWaarom ik protesteer tegen deze militaire campagne, zelfs als de raketten op mijn stad vallenNoam Sheizaf 1
Zelfs vandaag als de raketten boven mijn geliefde stad Tel Aviv ontploffen. Zelfs wanneer we uit het gebouw van ons appartement van de trap af rennen en de buren tegenkomen op weg naar het fietsenhok dat veranderd is in een schuilkelder. Zelfs nu ik me oprecht verzet tegen de militaire operatie. Ook met het zicht op de helikopters die door de lucht scheren op weg naar het zuiden langs de kustlijn van Tel Aviv, ben ik niet vervuld van trots of dankbaarheid. Ik gruwel en het deprimeert me. Zelfs na operaties als Verdedigend Schild, Zomer Regens, Gegoten Lood, Zuil van Verdediging en de Tweede Libanon Oorlog kan ik nog niet uit de voeten met de onwankelbare consensus die de Israëlische bevolking in de greep houdt. Nog steeds wil ik geloven dat de hele zaak een grote vergissing is en dat, wanneer mijn eigen bevolking wat meer zou denken aan de realiteit van de bezette gebieden plotsklaps van mening zou veranderen. Ik wil geloven dat zij het wezen van de bezetting niet geheel begrijpt, daarom zijn de mensen zo woedend over alles wat Palestijnen doen. Deze mentaliteit leidt tot nog meer Israëlisch geweld. Geweld dat slechts de weg plaveit voor de volgende escalatie. Ik weet niet of deze gedachtegang naïef of voor mijn part bevoogdend is, maar welke andere verklaringen zijn er? Twee gevangenissenZo kom ik Israëli tegen die bijvoorbeeld niet weten dat we nog steeds de Allenby Brug controleren die de Westelijke Jordaanoever verbindt met Jordanië en daarmee elke ingang en uitgang voor iedere Palestijn beheersen. Of ze weten niet dat het Israëlische leger nog steeds opereert in Gebied A dat formeel onder de volledige controle van de Palestijnse Autoriteit staat (ongeveer 3 procent van de Westelijke Jordaanoever). Of ze weten niet dat er op de Westelijke Jordaanoever geen netwerk voor de mobiele telefoon is, omdat Israël het de Palestijnen niet toestaat de nodige frequenties te gebruiken. Of dat we honderden Palestijnen voor maanden en jaren gevangen zetten zonder juridisch proces. Of ze weten niet enig ander feitelijk, niet te ontkennen aspect van de bezetting. Als zij dat alles niet weten, dan is er misschien sprake van een groot misverstand. Meestal probeer ik misverstanden weg te werken en over dit soort details de discussie aan te gaan, maar wil ik de hele kwestie beknopt uitleggen, maak ik gebruik van de volgende metafoor. We hebben twee gigantische gevangenissen gebouwd. Laat ik ze de 'Westelijke Jordaanoever Gevangenis' en de 'Gaza Gevangenis' noemen.
WachttorensInderdaad, ze gooien bij gelegenheid enkele bommen die ze gemaakt hebben uit onderdelen die ze de gevangenis in hebben gesmokkeld. Wanneer die op onze hoofden vallen, is dat hoogst onplezierig, dus sturen we onze sluipschutters naar de wachttorens rond de gevangenis en beschieten hen als haringen in een ton tot ze rustig zijn. Wanneer zij werkelijk tot bedaren zijn gekomen, stoppen we met schieten, omdat we niet zulke bastaards zijn die voor de lol mensen neerknallen.
Wanneer ons gevraagd wordt waarom we de gevangenen niet vrijlaten, leggen we uit dat zij weigerden onze voorwaarden voor een voorlopige vrijlating te ondertekenen. Bijvoorbeeld, aanvaardden ze niet dat deze geleidelijk zou zijn over een periode van tien of meer jaar of eisten ze dat ze alles terugkregen wat hen bij de eerste opsluiting was afgenomen. Bovendien stelde het hoofd van het gevangeniswezen een nota samen waarin nadrukkelijk stond dat iedere gevangene, zonder uitzondering, de gevangenisbewaarders haatte. En zo lang dat het geval was, zal er volgens ons geen enkele discussie plaatsvinden. StopDe gevangenissen houden vandaag een totaal van 3,5 miljoen mensen, een geheel volk, vast. Veroordeeld tot levenslang. Onder deze omstandigheden kunnen gevangenen tot wanhopige daden komen. Zoals zelfmoordmissies, lange tunnels graven of kilometers zwemmen en tanks bestormen met hun verouderde geweren. Dikwijls eindigt dit alles met doden zoals op een oud videospel. Op de zeldzame momenten dat zij één van de bewakers doden, vieren ze feest in de gevangenis en worden wij doodziek van hen. Vanzelfsprekend vrezen we de dag dat zij de muren weten af te breken Volgens mij hebben gevangenen degenen die hen opgesloten hebben, nooit lief, maar er is een redelijke kans dat hun kinderen tot vergeven in staat zijn, alleen al uit het verlangen met hun leven verder te gaan. Uiteraard is er slechts één weg om met dit helingsproces een begin te maken en dat heeft niets te maken met de 'haring in een ton' benadering. Maar: Staakt het vuren. Breekt de gevangenismuren af. Bevrijdt de gevangenen.
|
