Het verzet van de Gele Hesjes bereikt een andere dimensie Klassenstrijd in Frankrijk Maurice Ferares Zaterdag 9 februari 2019 begint 's morgens al heel vroeg in het hartje van Parijs voor het dertiende weekeinde het treffen tussen de Gele Hesjes en de politie. In de democratie van Macron is vreedzaam demonstreren door de bevolking tegen het beleid van de regering niet toegestaan. Het optreden van de politie is provocerend en wreed. De talloze filmopnamen en foto's getuigen daarvan. De opdrachtgevers van Macron zijn uiterst verontrust en vrezen de macht te zullen verliezen. Serge Halimi en Pierre Rimbert plaatsten terecht boven hun hoofdartikel in het Franse maandblad Le Monde diplomatique van februari 2019: "Klassenstrijd in Frankrijk". Het is klassenstrijd wat er in Frankrijk aan de hand is. Het is een tegenaanval op het offensief dat de bezittende klasse al enige jaren voert tegen de werkenden in Frankrijk. Werkgeversplan In 2016 leende de sociaaldemocratie zich ervoor het offensief van de bezitters tegen de arbeiders in de bedrijven en alle andere werkende mensen te beginnen. De sociaaldemocratische president François Hollande presenteerde een nieuwe arbeidswet. Daarin bijgestaan door de eveneens sociaaldemocratische eerste minister Valls en de minister van Arbeid Myriam El Khomri; beiden sloten zich overigens later bij Macron aan. Het doel van de wet zou zijn het bevorderen van de sociale dialoog tussen de arbeiders en hun werkgevers. Er zouden geen collectieve arbeidsovereenkomsten meer worden gesloten, de werkgevers zouden zich niet meer aan de 35-urige werkweek hoeven te houden en ook op de zon- en feestdagen arbeiders langer kunnen laten werken. Tevens werd door die maatregelen uitbreiding van de werkgelegenheid in het vooruitzicht gesteld. Wel zouden de arbeiders gemakkelijker kunnen worden ontslagen, De wet strandde op het verzet van de arbeiders met stakingen in veel bedrijven. Daarmee was de aanval afgeslagen op de sociale voorzieningen die de arbeiders sedert de vorige eeuw met hun door de vakbeweging georganiseerde acties hadden bereikt. Dat het ook in 2016 om een werkgeversplan ging, blijkt uit het feit dat Macron een jaar later met vrijwel hetzelfde plan kwam. Het antwoord van de arbeiders is nu de beweging van de Gele Hesjes. Autoriteit van de staat in het geding Op 10 december 2018 – de dag na het tweede weekeinde van nieuwe demonstraties in heel Frankrijk door de Gele Hesjes tegen de regering– schreef Kleis Jager in Het Financieele Dagblad onder de kop "Laatste ronde Macron tegen gele hesjes": Voor Emmanuel Macron is het deze week erop of eronder. Alleen concrete maatregelen voor de koopkracht en klare taal kunnen zijn presidentschap nog redden. Het dieseloproer dat begin vorige maand begon, verduistert de toekomst van de jonge president die uitgroeide tot een held van alle links-liberalen in Europa. Hij beloofde onder andere de benzineprijs aan de pomp te reguleren. 'Maar ik verander niets aan de kern van het beleid'. De Gele Hesjes bijeen op rotondes, parkeerplaatsen en brandstofdepots om actie te voeren, haalden hun schouders op. Hun protest had inmiddels een andere dimensie bereikt. Het is interessant de mening te horen van een 'specialist van rechts', Jean-Pierre Le Goff, over wat er thans in Frankrijk gaande is. In Het Financieele Dagblad van 21 december 2018 stond met Le Goff een interview door Kleis Jager die hem presenteerde als een bedachtzame filosoof en socioloog. Kop: "Oproer in Frankrijk is revanche van het klootjesvolk op de elite”. Enkele citaten die de mening Le Goff weergeven: In de populistische visie heeft het volk alleen maar nobele eigenschappen en is de elite door en door slecht. Zo is het natuurlijk niet. (...) Macron zal het rustiger aan doen en anderen de ruimte geven. Hij zal vooral ook moeten proberen mensen gerust te stellen, want we hebben enerverende weken achter de rug. Dat lukt vermoed ik niet met een 'groot nationaal debat' dat de regering nu lanceert over alles wat de Gele Hesjes hebben losgemaakt. Hiermee geeft Macron zijn echec toe en lijkt hij bovendien op een manager die zijn werknemers de illusie geeft dat zij samen de bedrijfsvoering bepalen. Pas als de autoriteit van de staat is hersteld, is er een kans dat ook het vertrouwen terugkeert. Woorden van een bedachtzaam filosoof en socioloog zijn dit bepaald niet. Eerder drukken zij de angst uit voor het volk en het weinige vertrouwen dat er bij de zogenaamde elite bestaat in de capaciteiten van Macron om 'de autoriteit van de staat' te herstellen. Nieuwe hoop In Le Monde Diplomatique van februari 2019 staat een artikel van Michel Pinçon en zijn echtgenote Monique getiteld: "De president van de superrijken. Een kaste die aan de macht is." Ook hiervan een citaat: In 2017 heeft Macron zich als eerste omringd met een regering bestaande uit rijken. Van de 32 ministers en staatssecretarissen zijn er 14 miljonair. Van de 298 medewerkers van de ministers zijn er tijdens hun carrière 43 werkzaam geweest in de lobbying. Daarna volgt de tekst van het artikel met een opsomming van de bezittingen en relaties van de individuele miljonair ministers. Wat het resultaat zal zijn van de huidige actie van het Franse werkende volk, is moeilijk te voorspellen. Zal het kapitalisme sneuvelen? In 1968 was dat mogelijk met de geweldige studentenacties en de massale stakingen, maar is het niet gebeurd. Toch heeft het stelsel zijn tijd gehad en is het al geruime tijd aan vervanging toe. We kunnen slechts hopen dat het volk zich van zijn onderdrukkers zal ontdoen en een voorbeeld zal zijn voor al diegenen die zich moeten bevrijden van uitbuiters en onderdrukkers in de wereld.