Overal kom ik hem tegen Zijn laatste briefkaart uit Westerbork Maurice Ferares Overal kom ik hem tegen in iedere kast, in iedere bureaula het laatste teken van zijn leven hij schrijft in de eerste persoon onwetend over wat hem nog te wachten staat mijn moeder noemt hij niet vast een poging om haar te beschermen straks gaan ze in de trein zonder te weten waarheen ze zullen rijden in een beestenwagen net als de beesten naar een slachtbank bij dag en bij nacht met niets meer dan een emmer met water om te drinken en een andere om het weer kwijt te raken. Mannen en vrouwen, kinderen en ouderen. Tot ziens, we gaan verder, blijf gezond, schreef mijn vader op de briefkaart. Hij wist niet dat hij naar het eind van de wereld ging net als het slachtvee dat het ook niet weet hij wist niet dat hij naar een gaskamer in Polen ging waar hij zou worden vermoord. Hij schreef tot ziens. Dat was het enige waar hij zich aan kon vastklampen. Nog jong, net vijftig jaar. Zijn laatste briefkaart heb ik bewaard en vermenigvuldigd. Waarom? Om hem aan mijn kinderen te laten zien. Of om mezelf te blijven verwijten dat ik ze niet heb kunnen redden. Nu kwellen ze me overal in mijn huis, bij nacht en ontij. Ik verscheur ze niet. In iedere la van mijn bureau kijkt hij mij aan, mijn vader. Hij leeft in mij.