Protesten tegen de Palestijnse Autoriteit

Het grondrecht dat Palestijnse arbeiders niet hebben

MAAN Workers Association*)

Duizenden Palestijnen, vooral jonge mannen en vrouwen, demonstreerden eind juni/begin juli van dit jaar in de steden op de Westelijke Jordaanoever tegen de Palestijnse Autoriteit en president Mahmoud Abbas. De protesten waren ongekend qua grootte en intensiteit. De leuzen waren gericht tegen de moord op de activist Nizar Banat door de Palestijnse veiligheidsdienst, 24 juni.

De protesten beperkten zich niet tot de eis de verantwoordelijken te straffen, maar bevatten ook leuzen die deden denken aan de periode van de Arabische Lente. De golf van opstanden, 2010-2012, in de Arabische wereld, waaronder de door Israël bezette gebieden - De bevolking eist een einde aan het regiem en Irhad (ga weg). Ze keerde zich direct tegen president Abbas die in 2005 gekozen was en kort geleden verkiezingen afgelastte die in juli zouden plaatsvinden.
De demonstranten vertegenwoordigen zeker de grote meerderheid van de Palestijnse bevolking die de corrupte, repressieve Palestijnse Autoriteit en de samenwerking met de Israëlische bezetter meer dan zat is. Ze werden zwaar aangepakt door de troepen van de veiligheidsdiensten en leden van Fatah, de partij van Abbas, die ook journalisten niet ontzagen. Naast arrestaties en lasterlijke aanvallen in sociale media waren met name vrouwelijke activisten het doelwit.

Demonstraties tegen de moord op Nizar Banat.

Beperking bewegingsvrijheid

Sinds de Oslo akkoorden die Abbas in 1994 sloot met de regering van Israël is de schending van de mensenrechten nauwelijks verminderd. Het door de Palestijnse Autoriteit gevormde bestuur diende daarvoor als dekmantel.
De onderdrukking wordt vooral duidelijk uit de situatie waarin de Palestijnen werken in Israël en in de bezette gebieden. Volgens 'Oslo' valt de toegang tot Israël onder de exclusieve veiligheidscontrole van Israël. Iedere Palestijn die bijvoorbeeld voor een medische behandeling, familiebezoek of werk naar Israël wil, krijgt te maken met een strak georganiseerd toelatingsbeleid. Die toelating is een centraal onderdeel van de beruchte 'veiligheidscoördinatie' die volgens Israël de bestaansreden van de Palestijnse Autoriteit vormt, de hoeksteen van de Oslo akkoorden. Dit betekent dat de Palestijnse Autoriteit aanvaardt dat Israël de controle op de bewegingsvrijheid van de Palestijnen, in het bijzonder de arbeid(st)ers, continueert.

Dagelijks ondergaan Palestijnen de beproeving bij de 'checkpoints' om Israël of de bezette industriële zones binnen te komen. Met ergernissen over onnodig oponthoud, over vernederingen en bovenal de voortdurende dreiging van uitsluiting uit 'overwegingen van veiligheid'. Zonder een waarschuwing vooraf, zonder een 'waarom en wanneer' te kunnen voorspellen.

Veiligheidsleugen

Dat 150.000 Palestijnen in Israël werken, is geen tijdelijk verschijnsel. In de context van de Westelijke Jordaanoever gaat het om een zeer grote groep die een belangrijke rol speelt in zowel de Israëlische als de Palestijnse economie. Hun families dragen naar schatting jaarlijks drie miljard dollar bij aan de Palestijnse economie, bijna een vijfde van het totaal. Op dit aandeel steunen duizenden winkels en diensten.

MAAN Workers Association die Palestijnen in Israël en bezette gebieden al meer dan tien jaar, vertegenwoordigt, roept op voor de beëindiging van het toelatingsregiem dat geen rechtvaardiging kent en geen veiligheid biedt. Veiligheid is beslist niet de ware reden: ongeveer 40.000 Palestijnen komen Israël 'illegaal' binnen, dagelijks of wekelijks en pendelen door gaten in het afscheidingshek waarvan Israël de sluiting niet nodig acht. Deze 'veiligheidsleugen' blijkt ook uit het gegeven dat zo'n 20.000 Palestijnen te werk worden gesteld via ronselaars. Ze passeren de officiële controleposten met geldige vergunningen die namens fictieve werkgevers verleend zijn en wachten op goed geluk dat een Israëliër hen oppikt voor een tijdelijke baan met een fatsoenlijk loon. Hoewel zij over een vergunning beschikken, is de arbeidsplaats en mogelijke baas onbekend.

Oproep tot protestbeweging

Wij van MAAN zijn van mening dat het Israëlische toelatingsregiem niet gericht is op veiligheid, maar dient als een controle-instrument om de positie van de Palestijnen te verzwakken en hen tot zwijgen te brengen. Met als doel dat zij als een reserve arbeidskracht functioneren in de marge van de Israëlische economie en financiële onzekerheid hun weerhoudt van democratie te dromen.
Kort geleden riep MAAN via de sociale media in het Arabisch op tot een protestbeweging op de Westelijke Jordaanoever die zich keert tegen het toelatingsregiem. Wanneer we de Palestijnse rechten willen beschermen, moet er een einde komen aan de opgelegde beperkingen die het leven van elke Palestijn beheerst.

MAAN Workers Association steunt Palestijnse activisten die streven naar een opheffing van het Oslo monster, de Palestijnse Autoriteit, als deel van de strijd tegen de Israëlische bezetting en de onderdrukking van de Palestijnse arbeiders. Hun vrijheid is immers pas mogelijk als zij in waardigheid hun werk kunnen verrichten.

*) MAAN Workers Association is een onafhankelijke vakbondsorganisatie die de brede belangen van Israëlische en Palestijnse, Joodse en Arabische en migrantarbeiders behartigt – eng.wac-maan.org.il
Oorspronkelijke titel, 11 juli 2021: The basis right that Palestinian workers do not have. Vertaling/bewerking, Hans Boot.