Verkiezingen in Israël
Met volle kracht naar rechts
Yacov Ben Efrat (1)
Israël is zonder meer een unieke staat: de grenzen zijn niet bepaald en een grondwet ontbreekt. Israël beschouwt zich als een Joodse staat, maar de vraag wie Jood genoemd kan worden, kent geen eensluidend antwoord. Volgens de opvatting van een 'natiestaat' is het geen staat van alle inwoners. Het Joodse karakter is voortdurend in strijd met de wens een democratische regiem te zijn. Israël kent al 55 jaar bezette Palestijnse gebieden, maar benadert die als 'in beslag genomen', ergens tussen 'bezet' en 'geannexeerd'. Bedacht is een orgaan dat de 'Palestijnse Autoriteit' heet en zich een 'staat' noemt, maar dan wel in een nauwe relatie met de Israëlische militaire regering, Het bezette gebied is in drie delen - A, B en C - opgezet met elk een andere verhouding tot de regeringsmacht.
Om dit beeld nog wat ingewikkelder te maken. De hoofdstad Jeruzalem, AL-Quds in het Arabisch, omvat bezet gebied dat officieel geannexeerd is door Israël. Daar tegenover staat dat de Palestijnse inwoners van Jeruzalem, ongeveer 40 procent van het totaal, 'ingezetenen' zijn, maar zonder burgerlijke status, Wezenlijk daarbij is dat de Tempelberg , of Haram al-Sharif, verdeeld is tussen Israël, de Palestijnse Autoriteit en Jordanië. Maar zelfs dit is niet het volledige beeld. Wetenschappers als politicologen, sociologen, archeologen, antropologen en zelfs psychologen kunnen nieuwe definities en verklaringen ontwikkelen voor deze tegenstrijdigheden, maar komen uit op een 'mirakel'. Het is inderdaad een mirakel dat Israël niet alleen mondiaal erkend wordt, maar recent gezegend is met een reeks vredesovereenkomsten van het Midden-Oosten tot Noord-Afrika.
Netanyahu, macht ten koste van alles
De interne spanningen in Israël tussen Arabieren en Joden, al of niet religieus, Palestijnen en Israëliërs hebben een zeer kwetsbare balans bereikt die de opeenvolgende regeringen tot 'jongleren' dwingen. Bijvoorbeeld. Israël heeft nooit een uitgesproken linkse regering gekend. Zelfs toen de Arbeiderspartij Mapai regeerde om het beeld van de Joodse staat te verankeren, ging zij een alliantie aan met religieuze partijen. Ze ontwikkelde het begrip 'liberale bezetting' en sloot de Oslo akkoorden [1993-1995, niet uitgemond in vredesakkoord] . Ook rechts is behoedzaam in de ontwikkeling van het hart van zijn ideologie. Netanyahu (Bibi) , evenals zijn voorgangers Begin en Shamir, begreep dat regeren compromissen vereist die nodig zijn om niet verstrikt te raken in deze onmogelijke puzzel.
Natanyahu raakte zwaar in de problemen, toen de rechtszaak na beschuldigingen van corruptie, hem in de ogen van het seculiere en liberale deel van de bevolking tot een melaatse maakte. Als een vis probeerde hij uit het net te komen na vier mislukte verkiezingen. Tijdens de vijfde ronde besloot hij de handschoenen uit te trekken en in zee te gaan met een extreme groep die zijn benarde situatie gretig aangreep om haar wensen te verzilveren. Hij bracht de leiders van drie partijen samen die verschillende kanten vertegenwoordigden van het 'Messiaans' extreem rechts. Zij boden hem een reddingslijn die snel zijn strop zal worden.
Tot nu heeft Netanyahu bewezen een 'politiek vakman' te zijn die succesvol zijn tegenstanders inpakt met loze beloften en trucs. Al zijn politieke partners zijn in de loop der jaren als politicus uitgeteld. Van sociaaldemocraat tot rechts betaalden daarvan de prijs. Zij weten erg goed dat als Netanyahu erin slaagt hen te bedonderen, hun lot hetzelfde zal zijn als dat van hun voorgangers.
Vernietiging Palestijnse structuren
Aldus zijn we vandaag getuige van een regeringsformatie die op volle kracht rechtse politiek bedrijft met als doel elk denkbaar evenwicht uit te schakelen dat het Zionistisch mirakel in stand houdt. Nadat Netanyahu zijn partners bijeen had gebracht om hem te helpen de nodige meerderheid te halen, verdeelden zij onderling het 'revolutiefront' dat ze wensten aan te pakken. De één (Avi Maoz) wil het seculiere kamp bevechten, de ander (Ben Gvir) de Arabische sector, de derde (Smotrich) de Palestijnen.
Maoz is het hoofd van de Autoriteit Joodse, Nationale Identiteit en zal ernaar streven alle sporen van tolerantie en liberalisme te elimineren, 'gender scheiding' te bestrijden, 'hersteltherapie' voor homoseksuelen toe te staan, gemengde huwelijken niet te erkennen en alle andere maatregelen treffen die de fundamentele identiteit van Israël versterken.
Ben Gvir is minister van Nationale Veiligheid die de (grens)politie bestuurt, het bezit van land en huizen controleert met 'groene patrouilles'. Tot zijn taak behoort ook de verjaging van Bedoeïenen die 's nachts rond de stad Beër Sheva (Negev woestijn) landbouw werktuigen zouden stelen of een hut in de woestijn bouwen. Ben Gvir wil verder de Tempelberg onder de soevereiniteit van Israël brengen, zelfs ten koste van een eventuele religieuze oorlog.
Smotrich heeft nog meer aspiraties. Hij stelt dat de jacht op Bedoeïenen of kinderen in de stegen van Nablus Kasbah [onder het bestuur van de Palestijnse Autoriteit, gebied A, Westelijke Jordaanoever] krantenkoppen zal opleveren, maar niet tot structurele veranderingen leiden. Hij streeft ernaar een einde te maken aan wat over is van de Oslo akkoorden en gebied C te annexeren, inclusief alle 'nederzettingen' en 'buitenposten' aldaar. Om dat te bereiken heeft hij geëist dat het ministerie van Financiën, dat hij zal leiden, de macht krijgt over het burgerlijk bestuur van dat gebied C, dus onder Israëlisch bewind valt. Hij wil dus het bestuur nationaliseren en alle kolonisten onder het militaire bewind brengen, Zo hoopt Smotrich de illegale nederzettingen te zuiveren en elk toekomstige Palestijnse structuur te vernietigen.
Apartheidsstaat
De onderhandelingen tussen Smotrich en Netanyahu waren beladen. De laatste weet wanneer hij Smotrich alle ruimte geeft, het resultaat internationaal zeer zwaar zal vallen. Tot nu droeg Israël heel zorgvuldig het standpunt uit dat de Palestijnse gebieden niet geannexeerd waren, maar tijdelijk onder militaire controle stonden. De overdracht van de verantwoordelijkheid voor de kolonisten naar een burgerlijke instantie als het ministerie van Financiën zal verregaande gevolgen voor Israël hebben. Bijvoorbeeld de schending van de Vierde Geneefse Conventie (1949). Deze gaat over de bescherming van burgers in oorlogstijd, maar laat ieder die daarvan niet eerder overtuigd was, zien dat Israël een Apartheidsstaat is. Zo'n verandering versnelt het einde van de toch al wankele Palestijnse Autoriteit en maakt onduidelijk wat er gebeurt met de 'veiligheidsrelatie' met Israël dat de kolonisten in alle opzichten bevoordeelt. Smotrich zal hier niet stoppen. Als minister van Financiën wil hij een orthodoxe neoliberale politiek uitdragen, het stakingsrecht wettelijk verbieden in bepalende sectoren als de energievoorziening, de havens, het onderwijs en andere overheidsinstellingen. Dit zal tot een frontale botsing leiden met Histadrut, het vakbondscentrum.
Terwijl de drie extreme partners de wensen vervullen van de messiaanse militanten, maken andere, meer verstandige, zich zorgen over actuele kwesties. Net als Bibi dreigt de messianistische leider Aryeh Deri in ernstige juridische problemen te komen, terwijl hij er alles aan doet minister te worden. Deri probeerde uit de gevangenis te komen na in februari 2022 veroordeeld te zijn voor belastingontduiking. Vervolgens toonde hij zijn berouw en verzekerde de rechter niet van plan te zijn de politiek in te gaan. Deze geloofde hem, gaf een boete en een voorwaardelijke straf. De belofte van Aryeh Deri verdampte snel en nu moet Natanyahu een wetsartikel bedenken om hem als minister te kunnen benoemen.
Niet tot het bittere einde
Alle partners van Netanyahu, zonder uitzondering, waren het er over eens dat de directe vijand van de komst van een rechtse regering het Hooggerechtshof was dat hun pogingen dwarsboomde de wet naar de hand te zetten. Daarom presenteerden zij in volle kracht een uitzonderingswet die de Knesset in staat stelde elke beslissing van het Hooggerechtshof te vernietigen. Door een meerderheid van 61 stemmen bij een totaal van 120 bepaalde de regerende coalitie wat volgens de wetgeving correct was - en dat zonder enig beletsel.
Andere veranderingen in het juridisch systeem beginnen met de maatregel rechters te benoemen. Daarnaast komen er in de ministeries juridische adviseurs die in het verleden beslissingen van de minister konden blokkeren, maar voortaan door de minister aangesteld worden en niet ondergeschikt zijn aan de procureur-generaal.
Weldenkende mensen zullen zich afvragen: hoe zijn we in zo'n situatie terechtgekomen. We zien een ware rechtse revolutie die het gehele leven omvat. Het antwoord is niet verrassend en deze situatie is niet in één dag gekomen. De opvattingen en daden van Ben Gvir zijn al meer dan dertig jaar bekend, sinds hij de versiering van de motorkap stal van de gepantserde auto van Rabin op de dag dat deze werd vermoord. Dertig jaar Oslo akkoord, dertig jaar een regiem van Apartheid, dertig jaar concessie na concessie door zionistisch links aan extreem rechts. Dertig jaar weigering samen te werken met de Arabische gemeenschap, dertig jaar bevestiging van de 'nationale consensus'. Dit alles plaveide het pad voor de komst van Ben Gvir. Machteloos, teleurgesteld en doodsbang zien vandaag de wat verstandiger mensen een algehele verloedering die iedereen zal beschadigen: Joden en Arabieren, Israëliërs en Palestijnen. Het zou begrepen moeten worden dat het rechtse partnerschap uitloopt op een bitter einde.
Als we willen leven, is het tijd Rechts te confronteren met een democratisch programma en weer op zoek gaan naar Palestijnse bondgenoten die wanhopig zijn over Israëlisch Links. Een oplossing zoeken die niet gebaseerd is op scheiding maar op een democratische staat tussen Jordanië en de Middellandse Zee. Het alternatief is fascisme.
(1) Eerder, 4 december 2022, verschenen bij Daam Workers Party - en.daam.org.il/?p=1429. Titel, Election results in Israel: Full-steam Right. Yacov Ben Efrat is algemeen secretaris van Daam Workers Party. Vertaling/bewerking: Hans Boot.
