Het is oorlog

Bloedbad - misdaad tegen de menselijkheid

Da'am Party (1)

Op 7 oktober 2023 pleegde Hamas misdaden tegen de menselijkheid door burgers, kinderen, ouderen, vrouwen en mannen aan te vallen in de gemeenschappen rond de Gazastrook. Dit is echter niet alleen een aanval op Israëli's, maar ook op Palestijnen omdat een toekomstig bestaan gebroken wordt.
Onze partij DA'AM staat voor het recht van zowel Israëli's als Palestijnen op een leven van vrijheid en waardigheid. Wij verzetten ons tegen het Israëlische militaire bewind in de Palestijnse gebieden die in 1967 werden bezet. Wij streven consequent, soms in een isolement, naar een resolutie die gelijke rechten voor Palestijnen garandeert.

Tegelijkertijd veroordeelt Da'am het islamitische extremisme dat Hamas vertegenwoordigt. Met grote verontrusting constateren we Hamas' overheersing van het Palestijnse gebied en het destructieve debat daarover. Ons optreden en onze hoop zijn gericht op de heropleving van een democratische Palestijnse macht die zich verzet tegen Hamas' extremistische ideologie van haat en uitsluiting van elke mogelijkheid tot een politieke oplossing en vrede tussen de twee volkeren.
Alle Israëlische regeringen gaven er de voorkeur aan dat Hamas de heersende partij in Gaza is. Ondanks de terugkerende perioden van geweld en de beloften van Netanyahu en andere Israëlische leiders, koerste Israël steeds op de legitimiteit van Hamas. Ze beschouwden Hamas als een effectieve onderaannemer en negeerden diens gevaarlijke ideologie en de op de inwoners van Gaza uitgeoefende terreur.

Terugtrekkingsplan

Wij leverden kritiek op de Oslo akkoorden van 1993 met het argument dat ze geen enkele basis vormden voor het tot stand brengen van een duurzame vrede tussen Israël en de Palestijnen. De Palestijnse Autoriteit, opgericht in het kader van deze akkoorden, liet zich al snel als corrupt zien. Niet in staat de inwoners van de Westelijke Jordaanoever en Gaza een alternatief te bieden voor de Israëlische bezetting. De Palestijnse Autoriteit stemde in met voortgaande nederzettingen en kreeg terecht de woede van de Palestijnse straat.
Hamas maakte gebruik van de zwakke punten van de Oslo akkoorden en de Palestijnse Autoriteit en begon zijn giftige ideologie onder de Palestijnen te verspreiden, vergezeld van bombardementen op bussen en een terreurcampagne tegen Israëlische burgers. Deze grimmige realiteit voedde en versterkte Israëlisch rechts. De moord op Yitzhak Rabin (oud-premier Arbeidspartij) in oktober 1995 was een cruciaal moment in de geschiedenis van het conflict dat de dominantie van extreemrechts in Israël versterkte.

In 2005 realiseerde premier Ariel Sharon het terugtrekkingsplan uit Gaza. Dit eenzijdige plan, zonder akkoord met de Palestijnen uitgevoerd, was in wezen een geschenk aan Hamas. Sharons doel was om Gaza te verlaten en zo de greep van Israël op de Westelijke Jordaanoever te verstevigen. Elke politieke stap naar een terugtrekking en ontmanteling van nederzettingen werd geneutraliseerd. Het beleid van de scheiding van Gaza en de Westelijke Jordaanoever (het 'isolatieprincipe') werd voortaan door alle Israëlische regeringen gevolgd. Het was bedoeld om de Israëli's veiligheid te bieden op basis van 'staakt-het-vuren' met Hamas. Zo werd de terroristische organisatie in Gaza een partner voor Israël bij het beheer van Gaza. Zelfs terugkerende perioden van geweld door Hamas veranderden niets aan de idee dat Hamas Gaza controleerde en dienovereenkomstig moest worden aangepakt.

Uitbestede autonomie

Op 7 oktober 2023 oogstte Israël de bittere vruchten van dit misleidende en destructieve beleid. Na achttien jaar is de cirkel gesloten. Israël had geen andere keuze als de herbevestiging van de controle over Gaza. De barbaarse aanval van Hamas was een strategische, militaire, sociale en politieke klap die Israël schokte en volledig veranderde.
Het grondoffensief in Gaza zal onbegrijpelijk veel kosten van zowel Israëli's als Palestijnen. Van Israëlische kant zal een langdurige en meedogenloze oorlog desastreus zijn en het leven van veel jonge mensen opeisen, de economie beïnvloeden en hulpbronnen van welzijn en ontwikkeling vernietigen. Van Palestijnse kant zullen duizenden onschuldige slachtoffers vallen en zal een ongekende humanitaire crisis volgen. Deze menselijke tragedie zal nog vele jaren het bewustzijn van beide volken verschroeien.

De directe boosdoeners zijn Hamas en de Israëlische regering. Zoals gezegd, was het behoud van Hamas als de heerser na de Israëlische terugtrekking uit Gaza een gezamenlijk belang van Hamas en Israëlische rechts. Ondanks de uitbestede autonomie van Gaza aan het bestuur van Hamas, bleef Gaza in werkelijkheid afgesloten en volledig afhankelijk van Israël. De levering van elektriciteit en water, de afgifte van identiteitsdocumenten, de sjekel als officiële munt en de invoer van voedsel en brandstof - sleutels tot het leven in Gaza - bleven in handen van Israël. Alle Israëlische regeringen, met steun van de internationale gemeenschap, speelden een rol in deze puinhoop die met een onvoorstelbaar vertoon van terreur door Hamas de Israëlische bodem verbrijzelde.

Symbiose Israël en Hamas

In 2006 won Hamas de verkiezingen voor de Palestijnse Wetgevende Raad. De leider van Hamas, Ismail Haniyeh, werd het hoofd van de Palestijnse Autoriteit in Gaza. In plaats van op te treden als de leider van een verantwoordelijke politieke eenheid, gebruikte de Hamas-organisatie haar positie om de militaire macht te versterken. In juni 2006 ontvoerden gewapende leden van de organisatie Gilad Shalit, reservist van het Israëlische leger.
Hamas verzette zich tegen de Oslo-akkoorden die geen beletsel waren deel te nemen aan de verkiezingen voor het Palestijnse parlement die deel uitmaakten van de genoemde akkoorden. Kortom, Hamas gebruikte ze als een platform om de controle over de Gazastrook over te nemen. In de hoop uiteindelijk ook de controle te krijgen over het hele Palestijnse volk in de Westelijke Jordaanoever.

In 2011, onder druk van het Israëlische publiek dat de vrijlating van Gilad Shalit eiste, gaf de Israëlische regering eindelijk toe en stemde in met een uitwisselingsovereenkomst voor gevangenen. In ruil voor de vrijlating van een soldaat werden meer dan duizend gevangenen vrijgelaten, waaronder de latere leider van Hamas in Gaza die de terroristische aanslag van 7 oktober orkestreerde.
Hamas bouwde zijn macht op. Van een organisatie die in 2007 over een beperkt aantal mortieren beschikte met een maximaal bereik van twee kilometer, is Hamas geëvolueerd tot een formidabele militaire macht, uitgerust met duizenden raketten die Tel Aviv en Haifa konden bereiken. Door een ondergrondse stad van tunnels in Gaza aan te leggen, positioneerde Hamas zich als de officiële en exclusieve vertegenwoordiger van het Palestijnse volk, vergelijkbaar met de PLO in zijn tijd. De leiders, voornamelijk in het buitenland gevestigd, worden ontvangen als gewaardeerde gasten in de Arabische wereld en in landen zoals Rusland en Iran. De Palestijnse Autoriteit faalde in het beheer van de gebieden die ze van Israël ontving, werd corrupt en losgekoppeld van het volk, faalde in de concurrentie met Hamas om het leiderschap vast te stellen.

Israëlische misvattingen

De absurditeit in het beleid van Israël is tekenend. Het maakte geen onderscheid tussen de inwoners en het alles controlerende leiderschap. Het zag Hamas niet als een cynische terroristische organisatie die de Palestijnen in Gaza als pionnen uitbuit. Het stelde echter wel Hamas in staat om over Gaza te regeren en zijn militaire macht te versterken.
Het beleid van Hamas was gebaseerd op de veronderstelling dat in het geval van een Israëlische militaire aanval, de daaropvolgende humanitaire ramp wereldwijd druk zou oproepen. Israël zou geïsoleerd worden, de belegering uit Gaza opheffen en de legitimiteit van Hamas vergroten. Dit stelde de organisatie in staat om humanitaire hulpfondsen te verduisteren die bedoeld waren om inwoners van Gaza te helpen en in plaats daarvan deze te gebruiken om raketten te produceren.

Als een fundamentalistische, alles bepalende organisatie die niet gericht was op de bevordering van een politieke oplossing, had Hamas er geen probleem mee om het lot van de Palestijnen te koppelen aan het Ayatollah regiem van Iran. Een regiem zonder enige historische, religieuze of nationale band met het Palestijnse volk.
In 2012 verlieten de leiders van Hamas Damascus, de hoofdstad van Syrië, na de veroordeling van het bloedbad van het regime van Assad tegen het Syrische volk waarvan de meerderheid behoort tot de soennitische sekte, waarvan ook het grootste deel van het Palestijnse volk deel uitmaakt. Deze breuk stortte Hamas in een crisis in zijn betrekkingen met Iran, het land dat Hamas voorzag van patronage en steun, samen met het moorddadige regime in Damascus. De crisis werd in 2022 afgesloten met een bezoek van Hamas-leiders aan Damascus en de hernieuwde betrekkingen met Iran.

Hamas' misvattingen

De houding van Hamas ten opzichte van Israël was dat Israëli's dwazen zijn. Ten eerste, omdat ze democraten zijn, een idee dat niet wordt geaccepteerd door de extremistische islam dat democratie als een zwakte beschouwt. Ten tweede, omdat ze liberalen zijn, een fenomeen dat verachtelijk wordt geacht, omdat dit het consumentisme heiligt en loskoppelt van spiritualiteit.
Inderdaad, in de naam van die 'spiritualiteit' pleegden Hamas-agenten een barbaars bloedbad tegen weerloze burgers. Hamas-woordvoerders ontkennen het bloedbad en alle wreedheden die plaatsvonden. Alle gepleegde wreedheden werden echter gedocumenteerd en vastgelegd in de gedetailleerde instructies die werden ontvangen door de troepen die naar de nieuwe oorlog werden gestuurd. De Arabische pers negeert het bloedbad en werkt samen met Hamas bij het hersenspoelen van miljoenen mensen over de hele wereld. De feiten kunnen echter niet worden verborgen. 1.300 lichamen, waaronder 500 die door de opstandelingen zijn verbrand, blijven niet te identificeren. Er zijn levende getuigenissen en bewijs die de misdaden van Hamas-agenten aantonen.

Hamas heeft op de lange termijn een verkeerde inschatting gemaakt. Het leiderschap van de organisatie overschatte zijn rol als onderaannemer van Israël. Het begreep niet dat het zonder Israël geen bestaan heeft in de regio. Misschien ging het ervan uit dat Hezbollah (Libanon) en Iran te hulp zouden komen en de strijd tegen Israël zouden lanceren. Het opgeblazen gevoel van veiligheid bracht de Hamas-leiding tot de conclusie dat door Israël een strategische slag toe te kennen, het een onafhankelijke macht zou worden. De Hamas leiding verwachtte niet dat Israël geen andere keuze had dan de organisatie te vernietigen.

Regering en leger verbijsterd

De aanval van Hamas trof Israël midden in een wezenlijke, interne strijd over zijn wettelijke basis: een democratische liberale staat of een opkomende dictatuur. Een ongekende protestbeweging verzette zich tegen een gevaarlijke coalitie van messiaanse, fascistische rechtsen, waaronder religieuze leiders en naar macht hunkerende, corrupte politici. Terwijl we in de protestbeweging een bron van hoop en een opening zagen voor de correctie van het misleidende en agressieve beleid van Israël, zag de Hamas-leiding dit als een uit te buiten zwakte.

Het Israëlische leger is gebaseerd op zowel technologie als inlichtingendiensten, plus een luchtmacht op basis van de professionaliteit en motivatie van zijn piloten. De slijtende motivatie van de Israëlische piloten, vanwege de poging van de regering het regime te veranderen, zag Hamas als een gouden kans. Bovendien verzamelde zijn inlichtingendienst met succes informatie over Israël en verborg daarmee de eigen plannen. Hamas' agenten wisten precies hoe ze het commandocentrum en de gemeenschappen in en rond de Gazastrook konden bereiken, dankzij een nauwkeurige kaart die ze te pakken konden krijgen. Elke groep agenten die Israël infiltreerden, wist precies waar ze naartoe gingen en wat ze daar te doen hadden.
Het Israëlische leger was verbijsterd en worstelde 48 uur lang om op op gang te koen. Degenen die de bewoners hebben gered, waren de politie en grenswachten, evenals andere burgers die zelf naar het slagveld gingen om geliefden te redden. Het Israëlische publiek werd getroffen door een existentiële angst als gevolg van de verdwijning van het leger en de leegte van het politieke leiderschap.

Bemoeienis Verenigde Staten

In deze leegte kwam de Amerikaanse regering op het strijdtoneel en handelde om elke mogelijkheid dat Israël zou instorten, te voorkomen. Een 'Churchill' toespraak van president Biden liet leiderschap zien waar het juist ontbreekt. Hij sprak onvoorwaardelijke steun uit voor Israël en waarschuwde onder meer Iran en Hezbollah, die de situatie wilden uitbuiten, dat voorzichtigheid geboden was. "DON'T" was het woord dat hij twee keer herhaalde. Biden verklaarde dat Hamas een ernstige bedreiging vormt voor het Israëlische volk, waarmee hij de rechtvaardiging van de defensieve oorlog van Israël benadrukte.
Vanaf de verkiezing van Biden betoogden we, ondanks veel critici, dat hij de enige relevante kracht in de wereld is die zich verzet tegen dictaturen en fascisme. Ook nu begreep hij te moeten ingrijpen. De ineenstorting van Israël zou een bedreiging vormen voor de democratie wereldwijd en voor de nationale veiligheid van de Amerikanen in het bijzonder. De overwinning van Hamas zou een zegen zijn voor Iran, bondgenoot van Poetin, en daarmee een bedreiging voor Oekraïne.

De Israëlische rechterzijde had met Poetin geflirt en weigerde Biden te steunen in de compromisloze oorlog voor Oekraïne. Uit de aanval van Hamas bleek dat er nu twee kampen tegenover elkaar staan: de Verenigde Staten, Europa, Oekraïne en Israël op het ene front, met Rusland, Iran, Syrië en misschien zelfs China aan het andere. De Amerikaanse inzet van zijn Zesde Vloot naar de Middellandse Zee en de defensieve paraplu over Israël waren bedoeld om Israël te redden. Ze herstelde de veiligheid voor Israëli's en voor het eerst werd er in Israël een overeenstemming gevormd over het leiderschap van Biden.

Netanyahu en de as van het kwaad

Sinds 2011 volgen wij de gebeurtenissen van de Arabische Lente in Syrië op de voet, een lente die veranderde in een wrede winter. Rusland en Iran kwamen Assad te hulp en steunden hem bij het afslachten van het Syrische volk. Er ontstond een vluchtelingengolf waarmee velen Europa bereikten. Toen Poetin Oekraïne binnenviel, steunden we Oekraïne zonder voorbehoud, als het land dat de democratie tegen dictatuur verdedigt.
De eliminatie van Hamas, vanuit het perspectief van de regering van Biden, is ook noodzakelijk in het licht van de as van het kwaad, bestaande uit Rusland, Iran en hun regionale filialen. Biden verklaarde zijn steun aan Israël, omdat democratie niet alleen belangrijk is voor de Israëli's, maar ook voor de Palestijnen en hun mogelijkheid tot de terugkeer van de Arabische Lente. De krachten die de Arabische Lente opriepen, zullen niet in staat zijn het gezicht van het Midden-Oosten te versterken en te veranderen, terwijl dat wordt bepaald door fundamentalistische of monarchale dictaturen. In de Verenigde Staten zelf wordt er nog steeds een oorlog gevoerd over de ziel van de democratie. Het door Poetin gesteunde kamp van Trump en de bewondering voor Hezbollah is een bedreiging voor het Amerikaanse volk en de mensheid.

Veel jonge mensen in de Arabische wereld, waaronder prominente intellectuelen, beoordelen de werkelijkheid nog steeds volgens het oude model dat Rusland anti imperialistisch is en aan 'onze kant' staat. Het agressieve imperialisme van de Verenigde Staten is de vijand van het volk. Deze beoordeling vormt ook de vooringenomenheid ten gunste van Hamas en Hezbollah en ziet deze organisaties als vrijheidsstrijders. Veel aanhangers van de vrije Palestina beweging vallen in deze val. Het lot van het Oekraïense en Syrische volk getuigt van de grote leugen in deze visie. Wanneer Israël vandaag de dag het leiderschap van de Verenigde Staten omarmt, wijkt het in wezen af van het pad onder leiding van Netanyahu dat het verbond met de as van dictaturen.

Protestbeweging

De tweede factor die Israël redde, was de protestbeweging die sinds 7 oktober de massale hulpcampagne voor het thuisfront heeft geleid. Vanaf het begin begreep dit protest dat Biden een betrouwbare bondgenoot is en hief daarom tijdens de demonstraties in Tel Aviv de Amerikaanse vlag naast de Israëlische. De leiding van de beweging eiste dat Biden premier Netanyahu niet zou ontmoeten. Het protest is omgevormd tot de ruggengraat die de Israëlische samenleving bij elkaar houdt. Dit is van beslissend belang, omdat de alliantie tussen Israël en de Verenigde Staten totaal verslechterd is tijdens de ambtsperiode van Netanyahu. Daarin gedroeg Israël zich als een onafhankelijke kracht die schadelijk was voor de alliantie van democratische naties.

Toen wij besloten de protestorganisaties te steunen, deden we dat omdat ze een beweging was die de vlag van democratie en gelijkheid voerde. Het overwicht van de Israëlische vlag in de protesten was naar onze mening problematisch, omdat deze de opbouw van een gemeenschappelijke noemer met de Arabische samenleving verhinderde. Niettemin zagen we dat het protest in de kern een democratische beweging is die in de Arabische wereld ontbreekt.
Overigens Biden steunt Israël niet, omdat hij een zionist is. De vernietiging van Hamas als terreurorganisatie is een belang van het hele democratische kamp, inclusief Europa en Israël. Israëls aanpak in het verleden was dat Biden niet zou begrijpen wat hij doet. Wij Israëli's zijn koorddansers die weten hoe ze op een dunne lijn moeten lopen en we zullen erin slagen Hamas te slim af te zijn en alle partijen in ons voordeel te benutten. Uiteindelijk hebben we alleen onszelf om op te vertrouwen. De oorlog die Hamas op 7 oktober ontketende, maakte een einde aan deze aanpak. Israël besefte dat het democratische bondgenoten nodig heeft.

Na Hamas

Ieder die ziet wat er vandaag in Gaza gebeurt, zegt dat het een menselijke tragedie is, een ramp. Een miljoen inwoners zijn op straat gegooid en gedwongen te evacueren naar het zuidelijke deel van de Gazastrook.
Wij verzetten ons tegen de extremistische stem in Israël die wraak eist en tegen degenen die geen onderscheid maken tussen Hamas en het Palestijnse volk. Wij roepen op tot actie om schade aan burgers zoveel mogelijk te voorkomen en humanitaire corridors te waarborgen die VN-troepen en anderen in staat stellen het leven en de vrede van de inwoners van Gaza te beschermen.
De grote vraag is of Israël Hamas volledig kan elimineren, gezien de heersende politieke situatie en de morele klap die het heeft geleden. Deze vraag moet nog worden opgelost. Een andere strategische vraag die zal rijzen, zodra Israël zijn militaire operatie heeft voltooid: wie kan Hamas vervangen en Gaza regeren. Ook moeten de Palestijnen en hun aanhangers zich beslist afvragen of ze voorstander zijn van een overwinning van Hamas op Israël en of ze in een staat willen leven met een fundamentalistisch regime, zoals Iran of Irak.

We willen dat Hamas wordt verslagen, maar denken niet dat de overwinning kan worden behaald onder leiding van Netanyahu en de fascistische kolonistengroep die tot onze vreugde alle publieke steun verliest. Israël zal een regering moeten opbouwen onder leiding van leden van de protestbeweging die de grondslagen van een democratische staat heeft aangegeven. De protestleiders en hun aanhangers zijn onvermoeibaar bezig met dag en nacht hulp te verlenen aan burgers. Ze vullen de leegte die is ontstaan door de crisis van de regering en maken Netanyahu duidelijk dat als we de oorlog 'winnen', zal dat ondanks zijn leiderschap zijn.

Netanyahu aan de kant

Onmiddellijk na het einde van de gevechten in Gaza zal er binnen Israël een kritische strijd op gang komen om Netanyahu en zijn medewerkers aan de kant te zetten. We bereiden ons op dat moment voor en zullen proberen die strijd te steunen en te stimuleren. De overwinning van de democratische protestbeweging op de fascistische krachten in Israël zal ook een nieuw fase openen in de Arabisch-Joodse betrekkingen. Het Palestijnse strijdtoneel zonder Hamas zal hopelijk een belangrijke omslag doormaken.
In de afgelopen twee decennia is Hamas erin geslaagd om elke open discussie te onderdrukken en elke liberale mening tot zwijgen te brengen. Elke samenwerking met Israëli's werd als 'normaal' gezien. Als we erin slagen Hamas en het fascistische recht in Israël te verwijderen, zullen alle mogelijkheden voor onderzoek naar een gedeelde vrede worden geopend. Dit is een beslissende strijd op beide fronten.

Het is belangrijk op te merken dat veel Israëlische burgers die in in en rond Gaza wonen, de ontvoerden en de doden, een politieke regeling met de Palestijnen steunden, ook met Hamas. Het idee dat vrede bereikt kan worden door belegering en verzoening met een terroristisch regime op een paar kilometer afstand van je huis, stortte op 7 oktober in. Het concept van twee staten, waarvan de ene een democratie is en de andere een wetteloos regime, is rampzalig afgebrokkeld. We moeten erkennen dat Gaza en de Westelijke Jordaanoever ook geografisch en economisch verbonden zijn met Israël. We leven al jaren in een realiteit van één staat, waar een apartheidsregime van nationale discriminatie bestaat tussen Israëli's en Palestijnen. Totdat we bereid zijn om in gelijkheid met de Palestijnen te leven, in een democratische staat en in de geografische ruimte tussen de Jordaan en de Middellandse Zee, zal dit verschrikkelijke bloedvergieten niet worden opgelost.

(1) Da'am - in het Arabisch: support - "Organisatie van Democratische actie" - en.daam.org.il. Een kleine, Joods Arabisch, socialistische partij (1995) die een Groene Economie, één Staat en Gelijke burgerrechten voor Joodse en Arabische inwoners als centrale uitgangspunten kent.
Het artikel verscheen eerder (25 oktober 2023) met als titel Massacre: crime against humanity! - Vertaling/bewerking: Hans Boot.

S symbool