Solidariteit

Visie over toekomst door Israël bezet gebied ontbreekt

De mythe van de terugtrekking

Yacov Ben Efrat (1)

Hoe tragisch ook, laten we bij het einde beginnen.Abdullah Abu Gaba, een inwoner van Gaza, gedood door een Palestijnse raket tijdens de Israëlische operatie Shield and Arrow, werd (door Israël) erkend als een slachtoffer van vijandige acties. Zijn familie komt daarom in aanmerking voor wettelijke compensatie. Abdullah Abu Gaba werd getroffen, terwijl hij aan het werk was in één van Israëls nederzettingen, op nog geen zeven kilometer van Gaza. Hij werkte legaal in Israël, vandaar de wettelijke erkenning.

Vanaf hier volgt een reconstructie van het verhaal van Shield and Arrow tegen de Islamitische Jihad die opereert als de gevolmachtigde van Iran. Als reactie op Jihad-raketten en als vergelding voor de dood van Khader Adnan - een Jihad-gevangene in hongerstaking - lanceerde de Israëlische regering een militaire operatie. Daarbij maakte ze nauwgezet onderscheid tussen Hamas en de Islamitische Jihad. Alleen degenen die bekend zijn met de details zullen de ideologische verschillen tussen de twee organisaties begrijpen, maar het Israëlische veiligheidsinstituut weet hoe ze het onderscheid moet maken en ze kan de twee zelfs scheiden.

Economische vrede

Hoewel Hamas de organisatie is die Gaza controleert, blijft Israël de soevereine kracht via de uitgave van identiteitskaartnummers voor de levering van water, elektriciteit en andere dagelijkse behoeften. De rol van Hamas is het leven in Gaza te organiseren en de orde te handhaven. Net zoals de Palestijnse Autoriteit dat doet op de Westelijke Jordaanoever. Dit is het resultaat van de operatie Guardian of the Walls van mei 2021 tegen Hamas die daarmee succesvol was. De sloop van hoge gebouwen in het centrum van Gaza en massale bombardementen deden Hamas beseffen dat de lancering van vierduizend raketten op Israël geen verandering kon brengen in de onderlinge verhoudingen.
Gaza moest buigen voor de ondraaglijk zware last die deze hopeloze oorlog met zich mee bracht. Hamas had geen andere keuze dan tot overeenstemming te komen met Israël. De opening van grensovergangen vanaf augustus 2022 voor 20.000 inwoners uit Gaza om in Israël te werken, illustreert het feit dat economische vrede inderdaad werkt. Aangezien de Islamitische Jihad deze nieuwe regeling niet accepteerde, volgden er nog twee rondes van geweld en bovendien schade aan het leiderschap van de organisatie. Kennelijk nodig om de Jihad te temmen en te dwingen om deze nieuwe realiteit te aanvaarden.

Inmiddels heeft na achttien jaar het plan uit 2005 van eenzijdige terugtrekking door de toenmalige Likud-premier Ariel Sharon zijn vruchten afgeworpen. Deze terugtrekking, dag en nacht betreurd en veroordeeld door leden van het Religieus Zionisme en andere verdedigers van deze regimewijziging, had eigenlijk het doel deze groepen te steunen. Het was dit vertrek uit Gaza dat uiteindelijk elke kans op een politieke regeling uitsloot en het idee van een Palestijnse staat irrelevant maakte. Aan de andere kant lijdt het geen twijfel dat sinds de terugtrekking uit Gaza het nederzettingenbeleid op de Westelijke Jordaanoever, onder leiding van rechtse regeringen tot bloei is gekomen.
Feit is dat zelfs vertegenwoordigers van de rechtse regering afzien van het idee van een nieuwe bezetting van Gaza of de omverwerping van de Hamas-regering. De waarheid is dat tot 2005 de Israëlische aanwezigheid in Gaza om 8.600 kolonisten te beschermen een enorm veiligheidsrisico bevatte. Het is overigens vermeldenswaard dat Qassam-raketten ook werden afgevuurd op Israëlische steden, terwijl er nog steeds Joodse nederzettingen in Gaza waren. Ze hebben dit niet kunnen voorkomen.

Van 'bezet' naar 'geannexeerd'

Achteraf gezien, stelde de terugtrekking Hamas in staat de controle over Gaza over te nemen door de Palestijnse Autoriteit met geweld te verdrijven. Het vertrek van de IDF (Israel Defense Forces) uit Gaza was de aanleiding voor een burgeroorlog en diepe verdeeldheid binnen de Palestijnse samenleving die tot op de dag van vandaag voortduurt. Deze verdeeldheid stelt Israël eenvoudig in staat te beweren dat het geen partner heeft voor een politieke regeling. Zo is er een punt bereikt waarop de kwestie van een mogelijke politieke oplossing, volledig van de nationale en internationale agenda's is verdwenen.

Deze situatie stelt leiders met waanvoorstellingen, zoals Bezalel Smotrich (minister van Financiën sinds 2022) in staat om te groeien naar wat hij een definitieve beslissing noemt. Gericht op een verandering van de status van de gebieden van 'bezet naar geannexeerd', zodat de Joodse kolonisten volwaardige Israëlische burgers worden - zonder beperkingen op verwerving van land. Voor de Palestijnen betekent dat emigreren of anders aanvaarden onderworpen te worden aan Israëlische (Joodse) dominantie. Uiteindelijk heeft de terugtrekking uit Gaza de bezetting versterkt en tegelijkertijd politieke ruimte gecreëerd voor een laag Israëli's die bij het zoeken naar een oplossing in dit vacuüm stapte om fascistische, messiaanse ideeën verder te voeden. Deze stemmen vormen vandaag de dag de kern van de ideologische strijd om van Israël een Hongaarse dictatuur te maken. Terwijl Smotrich en het religieus zionisme streven naar de annexatie van de Westelijke Jordaanoever, hebben het Israëlische veiligheidsinstituut, het Hooggerechtshof en de leiders van de protestbeweging tegen regimeverandering geen visie over de toekomst van het bezette gebied.

Economische vrede

Wie een politicus of een militaire functionaris vraagt wat de oplossing is voor het 'Gaza probleem', God verhoede, en wat de kansen zijn op een overeenkomst met de Palestijnen, dan is het antwoord: er is geen oplossing en alles wat kan worden gedaan is afschrikking. Dit betekent het gebruik van buitensporige, militaire macht om de Palestijnen te dwingen te blijven leven in een situatie van 'geen oplossing'. In feite is dit de aanvaarding van de niet verklaarde apartheid als een gegeven situatie, en hoogstens genoegen nemen met gebaren van economisch goede wil.

Het lijkt erop dat dit beleid meer dan succesvol was. Het maakt niet uit hoeveel Palestijnen Israël dagelijks op de Westelijke Jordaanoever doodt en hoeveel invallen Israël op klaarlichte dag uitvoert in Palestijnse steden en vluchtelingenkampen - de veiligheidscoördinatie met de Palestijnse Autoriteit op de Westelijke Jordaanoever gaat door. In Gaza bewijst de niet-interventie van Hamas in Operatie Shield and Arrow tegen de Islamitische Jihad dat de afschrikking succesvol is. De organisatie zette haar coördinatie met Israël voort, terwijl de bombardementen doorgingen. Daarom moet worden toegegeven dat Israël tot dusver overeenstemming heeft bereikt met de twee officiële Palestijnse autoriteiten, die van Abu Mazen op de Westelijke Jordaanoever en Hamas in Gaza, en dat 'economische vrede' ogenschijnlijk werkt.

Speculatie over de toekomst

Willen we van de realiteit die op de Westelijke Jordaanoever tot stand is gebracht, leren over de toekomstige gevolgen in Gaza, moeten we toegeven dat de economische vrede de Palestijnse Autoriteit onbelangrijk heeft gemaakt. Gegeven dat 200.000 Palestijnse arbeiders van de Westelijke Jordaanoever voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn van Israël.

Gegeven ook dat de Palestijnse Autoriteit niet in staat is om zelfs maar minimale diensten te verlenen en bovendien druipt van de corruptie. Dan wordt het vertrouwen van de burgers in die Autoriteit volledig uitgehold. Dit is de reden waarom bij een lossere controle door de Palestijnse Autoriteit de kans op een 'lone wolf' terrorist toeneemt. Met andere woorden, het georganiseerde verzet is inmiddels geëlimineerd. Wat overblijft voor het Israëlische defensieleger is de jacht op spontane initiatieven van jonge Palestijnen die wapens bemachtigen om Israëlische burgers, soldaten en kolonisten aan te vallen. Dat is de reden waarom de Israëlische aandacht voor de veiligheid geleidelijk dieper de Westelijke Jordaanoever in wordt gezogen En vervolgens gedwongen wordt de controle weer over te nemen van de Palestijnse Autoriteit die door mislukkingen instort of na de dood van Abu Mazen (Palestijnse Autoriteit).

Vervolgens kunnen we speculeren over wat er in Gaza zal gebeuren. Jihad zal uiteindelijk ontmoedigd worden. Hamas heeft de gewapende strijd al opgegeven en zal het dubbele spel spelen door Israël enerzijds niet te erkennen en anderzijds ermee economisch samen te werken. De stroom van arbeiders uit Gaza naar Israël zal toenemen in een situatie waarin Hamas, net als de Palestijnse Autoriteit, een corrupte dictatoriale regering wordt. In een dictatuur die de inwoners van Gaza tot bittere armoede brengt en zonder enige fundamentele burgerrechten achterlaat. Ja, dan kunnen 'individuen' dit vacuüm opvullen. Een raket hier of een geïmproviseerd explosief daar, over het hek schieten of iets dergelijks. Hoe dan ook, zij zullen opnieuw spanningen van onveiligheid oproepen waarop Israël geen antwoord heeft. Vliegtuigen van de luchtmacht zullen aan de grond blijven door het ontbreken van een geschikt doelwit om vanuit de lucht te bombarderen.
Gaat het om individuen, zullen 'laarzen' op de grond in Gaza nodig zijn, zoals gebeurt op de Westelijke Jordaanoever. Met andere woorden, de politiek van 'geen oplossing' en de zogenaamde normalisering van de verhoudingen met de leiders van Hamas en de Palestijnse Autoriteit, dwingen Israël terug naar de bezette gebieden.

En over vandaag

Daarom is de tijd gekomen voor al degenen die vandaag terecht de straat opgaan tegen de plannen van deze conservatieve, messiaanse regering, om na te denken over hoe de Palestijnse kwestie kan worden opgelost.

De pogingen om de Westelijke Jordaanoever en Gaza te scheiden, zijn mislukt en het model 'geen oplossing' blijkt helemaal geen oplossing. De ontwikkelingen laten zien dat er maar één manier is en de economische en politieke vrede twee kanten van dezelfde medaille zijn. Met andere woorden, we moeten naar een situatie waarin de al bestaande economische eenheid tussen de rivier de Jordaan en de Middellandse Zee, waartoe Israëli's en Palestijnen behoren, één politieke eenheid zal worden. Een eenheid, waarin zowel Israëli's als Palestijnen gelijke burgerlijke rechten genieten.
Alleen in zo'n situatie krijgt de roep om d-e-m-o-c-r-a-t-i-e zijn ware betekenis.

(1)Eerder - 23 mei 2023 - verschenen bij Daam Workers Party. Oorspronkelijke kop The Disengagement Mythe.
Vertaling Roland Siebe.

welkom
extra