Over de bevolking in Gaza, Iran, Israël, Libanon
Genoeg! We zijn allemaal moe!
Yacov Ben Efrat (1)
We zijn allemaal gevangen in een toestand van 'wachten op de raketten'. De nachten zijn langer geworden, angst speelt ons parten, verontrustende gedachten sluipen naar binnen en de verwachting van een verwoestende klap heeft de nationale stemming ingehaald. Ga door zoals gewoonlijk, maar wees voorbereid op de sirene, zegt de woordvoerder van het leger. De meeste van ons hebben al schoenen en kleding klaargezet bij de deur, voor het geval we ons naar de 'beschermde ruimte' moeten haasten - als we die hebben. Dit is een overwinning voor het Iraanse regiem en Hezbollah, nu alleen al de dreiging ons verlamt en ons oordeel vertroebelt.
Onze nationale stemming is een onderwerp van uitgebreide discussie in de Arabische pers. De Libanese krant Al-Akhbar die Hezbollah steunt, houdt dagelijks onze temperatuur bij. De redacteur, Ibrahim al-Amin, weet alles over ons en heeft veel plezier in onze angst. Het publiek in de zionistische entiteit (zijn aanduiding voor Israël), inclusief de militaire leiding en die van de veiligheidsdienst, weet dat elke aanval door Iran of Hezbollah niet gericht zal zijn op burgers of civiele faciliteiten, schrijft hij. Degenen die hem willen geloven, kunnen troost vinden in zijn woorden.
Propaganda
Het is echter ironisch dat deze Libanese journalist minder geïnteresseerd is in wat er in zijn eigen land gebeurt. Als hij trouw zou blijven aan zijn beroep, en niet optreedt als propagandist, meldde hij dat dezelfde angst wordt gevoeld door de Libanezen, van wie velen de hoofdstad Beiroet zijn ontvlucht. Ze begrijpen dat Nasrallah [politicus en islamitisch geestelijke] hen naar een nieuwe kolossale ramp leidt. De slogan Genoeg - We zijn moe, op reclameborden in heel Libanon, geeft de nationale stemming weer.
Net als in het geval van de Palestijnen, kan er in Libanon, Iran, en ja ook in Israël, geen levensvatbare staat bestaan zonder leiderschap, zonder economie en zonder democratie. De solidariteit van Nasrallah met Gaza is inderdaad indrukwekkend. Hij heeft al zijn middelen gemobiliseerd om Israël te betrekken bij een secundaire campagne, in een poging Hamas te ontlasten.
Economische crisis
Toch heeft Nasrallah nog nooit veel medeleven met de Libanezen getoond. In 2020 vlogen zijn ontvlambare magazijnen in brand en veroorzaakten een enorme explosie die de haven en een deel van de stad verwoestte. Hij blokkeert consequent de vorming van een functionerende regering, omdat hij de samenstelling wil bepalen, met als resultaat een economische ineenstorting. Het Libanese volk worstelt om te overleven, zonder elektriciteit en medicijnen, en leeft van hand tot mond. Desondanks blijft Nasrallah onverschillig en zorgt hij alleen voor zijn naaste medewerkers. De Libanezen zijn uitgeput. Ze kunnen een nieuwe oorlog niet opvangen, omdat ze ziekenhuizen en civiele bescherming missen. Zij geloven dat Nasrallah er de voorkeur aan geeft de Libanese crisis op te lossen, waarbij hij solidariteit met Gaza als dekmantel gebruikt. Ze begrijpen vooral niet waarom zij de gevolgen moeten dragen van een oorlog die geïnitieerd is door Hamas-leider Yahya Sinwar. Met het doel de Palestijnse Autoriteit te elimineren en uiteindelijk het Palestijnse volk aan Iran over te dragen.
Wij in Israël zijn niet alleen, onze zorgen worden ook gedeeld door mensen in het verre Teheran [hoofdstad van Iran]. Net als in Libanon wordt het Iraanse volk gegijzeld door het Ayatollah regiem dat terreur zaait via de Revolutionaire Garde. Net als Libanon bevindt Iran zich in een ernstige economische crisis, met één van de hoogste armoedecijfers ter wereld, een torenhoge werkloosheid en een verpletterende inflatie. Wat het regiem in plaats van een levensonderhoud biedt, is de muffe slogan Dood aan Amerika. Dood aan Israël.
Ook Israëliërs in opstand
Niet alleen Israël ligt ver van Teheran, ook Gaza. Het Iraanse volk begrijpt niet waarom het zijn leven zou moeten opofferen voor een zaak die in de eerste plaats Arabisch is. De extreem religieuze ideologie van Hamas vindt geen weerklank bij de Iraniërs die een massale volksopstand lanceerden, nadat het regiem Mahsa Amini had vermoord. Zij droeg haar hoofddoek op 'ongepaste' wijze. Het Iraanse volk zegt ook duidelijk: Genoeg - we zijn moe. Moe van de corruptie van het regiem, het wanbeheer van de staat, de sancties, de inmenging in het privéleven en de beperkingen op dansen, zingen en hand in hand met hun partners lopen in het park.
Op dezelfde manier zeggen we in Israël tegen elkaar - sommigen luid, sommigen fluisterend - Genoeg, we zijn moe. De huidige regering heeft ons in een diepe, donkere afgrond gestort, waardoor de vraag 'wat gaat er komen' tot het belangrijkste onderwerp van het publieke debat is geworden. Net als de burgers van Libanon en Iran zijn ook de Israëliërs in opstand gekomen tegen hun regering. Vóór 7 oktober protesteerden ze tegen Netanyahu's voornemen om van Israël een 'semi-dictatuur' te maken, waarmee hij zijn wens kenbaar maakte om in de regio te integreren en zijn heerschappij te bestendigen, net zoals de dictators in de buurlanden.
Opgelegde oorlog
Misschien zullen de vermoeidheid van de burgers, hun wantrouwen jegens hun regeringen en hun afkeer van oorlog uiteindelijk leiden tot een oplossing in Gaza en de terugkeer van de gijzelaars. Sinds de moord op Ismail Haniyeh [politiek leider Hamas] hebben we geleerd wat de burgers van alle drie de landen denken, wat ze werkelijk geloven, en hoeveel publieke steun hun leiders hebben.
Aanvankelijk slaagde Netanyahu er niet in de opstand te onderdrukken en werd hij onder enorme publieke druk gedwongen zich terug te trekken. Toch onderdrukte de verrassingsaanval van Hamas, met de aanmoediging en begeleiding van Iran, onbedoeld het protest in Israël. Dictatoriale regiems beschouwen de democratie, het recht om zich te organiseren en te demonstreren, als een teken van zwakte. De waarheid is het tegenovergestelde. Alleen een sterke, zich ontwikkelende en moderne samenleving kan een democratisch regiem in stand houden en de interne tegenstellingen en debatten omarmen. Het is belangrijk om duidelijk te maken dat Sinwar, Khamenei en Nasrallah een oorlog hebben opgelegd aan Israëliërs, Iraniërs en Libanezen - die daar geen van allen naar verlangen. [Sinwar, Palestijnse politicus, namens Hamas leider in Gaza - Khamenei, grootayatolla, leider van Iran].
Lot Hamas verbonden aan Iran
Nu we het toch over wachten hebben, is het waarschijnlijk dat één van de redenen voor de huidige vertraging van de Iraanse aanval (ik schrijf dit op 15 augustus) is dat zowel in Beiroet als Teheran de burgers de waarschuwing van president Biden herhalen: Don't. De Israëlische regering begrijpt ook dat haar burgers niet verlangen naar een totale oorlog. Dit blijkt duidelijk uit de verklaring van Israël dat het geen territoriale of andere ambities heeft in Libanon en de voorkeur geeft aan een overeenkomst boven een oorlog.
Misschien zullen de vermoeidheid van de burgers, hun wantrouwen jegens hun regeringen en hun afkeer van oorlog uiteindelijk leiden tot een oplossing in Gaza en de terugkeer van de gijzelaars. Sinds de moord op Ismail Haniyeh hebben we geleerd wat de burgers van alle drie de landen denken wat ze werkelijk geloven, en hoeveel publieke steun hun leiders hebben.
De uitkomst van de strijd in de driehoek Teheran-Beiroet-Tel Aviv zal ook het lot van de Palestijnen bepalen. Hoewel hun leiders een ramp van historische proporties hebben veroorzaakt, zijn ze afwezig in de publieke arena. Hamas heeft de Palestijnse kwestie op het internationale toneel gebracht, maar een tragisch gevolg van dit succes is dat de Palestijnen zich met Hamas hebben geïdentificeerd. Door Hamas en zijn acties te steunen, hebben ze hun lot verbonden aan het Iraanse bewind dat zijn volk onderdrukt en aan een sektarische sjiitische organisatie [ideologische stroming binnen de islam] die Libanon bij de keel houdt. De Palestijnen hebben misschien sympathie gewonnen in de mondiale publieke opinie, maar zij hebben zich aangesloten bij de donkerste en meest dictatoriale regiems.
Verdeeld Palestijns leiderschap
De bezoeken van Mahmoud Abbas [president Palestina] aan Poetin en de volledige afhankelijkheid van Sinwar en van Khamenei laten het gebrek aan historische visie zien dat de Palestijnse leiders door de generaties heen heeft gekenmerkt. De pro-Palestijnse demonstraties in de straten van New York en Londen, de erkenning van de staat Palestina in Oslo en Madrid en de rechtszaak tegen Israël in Den Haag lossen het kernprobleem niet op. Dat is het ontbreken van een leiderschap dat deze maatregelen tot een goed einde brengen.
In plaats daarvan is het Palestijnse leiderschap verdeeld en heeft de machtsstrijd tussen de twee facties geleid tot de verschrikkelijke ramp waar we vandaag de dag getuige van zijn. Net als in het geval van de Palestijnen, kan er in Libanon, Iran, en ja ook Israël, geen levensvatbare staat bestaan zonder leiderschap, zonder economie en zonder democratie.
Democratisch compromis
Ondertussen is Israël niet vrijgesteld van het streven om zijn conflict met het Palestijnse volk op te lossen. De achilleshiel van het Iraanse regiem is ongetwijfeld het Iraanse volk; de achilleshiel van Hezbollah is het Libanese volk; en de achilleshiel van Israël is de onderdrukking door de bezetting van het Palestijnse volk. Vóór 7 oktober leidde de poging om het conflict met de Palestijnen te 'beheersen', in plaats van het op te lossen, de Israëlische regering ertoe het Hamas-monster te voeden. Dit conflict is de deur geworden waardoor het Iraanse bewind, onder het mom van de bescherming van de Palestijnen, is ons leven binnengekomen. De enige manier om een nieuwe 7 oktober en de nachtmerrie van de huidige oorlog te voorkomen, is door het conflict met de Palestijnen op te lossen.
Hoewel het vertrouwen tussen de twee volkeren een dieptepunt heeft bereikt, dringt het besef door dat de voortdurende controle over een ander volk de levens van de Israëliërs zal blijven bepalen. Zij zullen geen vrede en stabiliteit vinden, voordat de Palestijnen die van Israëliërs ondervinden. Dat vormt nu al het bewustzijn van een aanzienlijk deel van de Israëlische bevolking. De Palestijnen zullen afstand moeten doen van hun extreem religieuze messianisme. De Israëliërs zullen afstand moeten doen van hun extreem nationalistische en messiaanse neigingen. Ze zullen een compromis moeten bereiken dat gebaseerd is op democratische en liberale waarden, waarvan het gelijkheidsbeginsel de belangrijkste is.
(1) Algemeen secretaris Da'am Workers Party in Israël. Zie hier. Oorspronkelijke titel: Enough! We're all tired!, 15 augustus 2024.
Contact: .Vertaling/bewerking: Hans Boot.
