Netanyahu - onmenselijk genadeloos
"The day after"
Yacov Ben Efrat (1)
Het antwoord op de interessante vraag - waarom Netanyahu die welsprekend kan zijn, zoveel niet expliciet beschrijft - is eenvoudig. En luidt: de terugkeer van Israëls directe bezetting van Gaza en de vestiging van een militair bewind zijn de nachtmerrie van velen in de Israëlische samenleving.
Op 2 september jongstleden hield Netanyahu een zeldzame persconferentie. Voordat hij een uitvergrote kaart van de Gazastrook liet zien, wees hij op de grens tussen Gaza en Egypte en verklaarde stellig deze Philadelphi-corridor [100 meter breed, 14 kilometer lang] zal bij elke gijzelingsovereenkomst in Israëls handen blijven.
Geen politiek plan
De executie van de zes gijzelaars, 1 september jongstleden, door Hamas ging verder dan wat het Israëlische publiek kon verdragen. De reacties van de demonstraties waren stormachtig, het bloed kookte en Bibi werd er door velen van beschuldigd dat hij het bloed van de gijzelaars aan zijn handen had. Het antwoord van Netanyahu liet niet lang op zich wachten. Hij nam een indirect standpunt in over 'the day after'. Sinds het begin van de oorlog hebben legerwoordvoerders en televisiecommentatoren scherpe kritiek geuit op Netanyahu die volgens hen weigerde zijn plan voor de 'dag erna' openbaar te maken. Zonder politiek plan, zeiden ze, verspilde hij de militaire verworvenheden van de oorlog.
Netanyahu's reactie was echter consistent: nadat we Hamas hebben verslagen en zijn militaire capaciteiten hebben uitgeschakeld, zijn we vrij om de dag erna de discussie te voeren. Daarentegen was het standpunt van het leger en dat van talrijke deskundigen: een Arabische strijdmacht uit de Emiraten, of een verbeterde Palestijnse Autoriteit, zou de regeringsverantwoordelijkheid voor Gaza op zich moeten nemen in plaats van Hamas.
De persconferentie loste echter het raadsel op over hoe Netanyahu 'de dag erna' ziet. Volgens hem eindigde de fase, waarin Hamas zijn militaire macht verloor met de nederlaag van de laatste bataljons in Rafah [grensplaats Gaza/Egypte, sinds 1948 vooral een vluchtelingenkamp]. Volgens hem was tot nu toe de focus van de inspanningen tegen Hamas militair, maar nu zal deze liggen op het afschaffen van de bestuurscapaciteiten van de terroristische organisatie. Er zal een verandering plaatsvinden in de distributie van voedsel en humanitaire hulp.
Ramp en nachtmerrie
In een hoofdartikel schrijft deze dagen (4 september) de Israëlische economische krant Calcalist: Hoewel de premier dit niet expliciet heeft gezegd, is het tussen de regels door mogelijk om het nieuwe officiële standpunt van Israël te begrijpen. Namelijk: volledige controle over alle grenzen van de Gazastrook en een volledige afwijzing van de beëindiging van de oorlog in dit gebied. Om zijn oordeel te onderbouwen vult de krant aan: vorige week werd een nieuwe positie gecreëerd voor de IDF [het leger], toen zijn woordvoerder aankondigde dat de topman Elad Goren benoemd zal worden tot hoofd van de humanitair-civiele inspanningen in de Gazastrook. Als onderdeel van de Coördinatie van Regeringsactiviteiten in de bezette gebieden, zal hij worden gepromoveerd tot de rang van luitenant-kolonel.
Het impliciete antwoord van Netanyahu is eenvoudig. Afgezien van Messiaans, extreemrechts, heerst in Israël de visie dat de terugkeer van Israëls militaire bezetting van Gaza een ramp en een nachtmerrie is. Namens het leger verzet de minister van Defensie Gallant zich krachtig tegen de directe controle van Israël over Gaza. Opnieuw de zakenkrant Calcalist: Vier maanden geleden waarschuwde minister van Defensie Yoav Gallant in een openbare toespraak voor de realiteit van het militaire bewind in de Gazastrook en riep hij op tot de oprichting van een overheidsalternatief in de vorm van Palestijnse controle, begeleid door internationale strijdkrachten. Volgens Gallant zullen er bij gebrek aan een overheidsalternatief slechts twee slechte opties overblijven: het Hamas-bewind in Gaza of het Israëlische militaire bewind.
Dit weerhoudt een groot deel van het Israëlische publiek, en vooral het leger, er echter niet van om zand in onze ogen te blijven gooien. En wel door ons en zichzelf te vertellen over een denkbeeldige multinationale strijdmacht die namens ons Gaza zal binnenvallen en bovendien de grens Gaza/Egypte in eigen hand houden. Dat wil zeggen: we vertrekken slechts voor veertig dagen, laten de gijzelaars vrij en keren dan terug. Deze opvatting is gebaseerd op de hoop dat de leiding van Hamas idioot is, en dat de Amerikanen niet echt menen wat ze blijven zeggen: deze oorlog moet eindigen en dat een 'staakt-het-vuren' tot het einde van de oorlog zal leiden. Netanyahu presenteerde deze keuze op grimmige wijze: Hamas of Israël.
Wederzijdse erkenning
Dit vereist dat alle Israëli's met open ogen naar de werkelijkheid kijken en stoppen met het zoeken naar daders. Dertig jaar lang vertelde de Israëlische samenleving zichzelf verhalen die alleen zij geloofde. Namelijk dat we in Oslo vrede hebben gesloten - dat wat er op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza gebeurt niet onze zaak is - dat Palestijnen niet relevant zijn - dat het conflict niet kan worden opgelost - dat regionale vrede met de Golfstaten bewijst dat vrede zonder de Palestijnen mogelijk is - dat economische vrede de oplossing is - en dat we weten hoe we het conflict moeten beheersen.
Het bloedbad van 7 oktober maakte een einde aan al deze illusies. Wij en de Palestijnen betalen een zware en bloedige prijs, omdat we de verantwoordelijkheid voor hun lot hebben overgedragen aan Fatah op de Westelijke Jordaanoever en aan Hamas in Gaza. We hebben het moment van de waarheid bereikt en de keuzes zijn moeilijk: óf de heerschappij van Hamas, zoals geïmpliceerd door de positie van het leger, óf een bezetting voor onbepaalde tijd, zoals voorgesteld door Netanyahu.
Er is een derde keuze die de Israëlische samenleving weigert te bespreken en dat is het bereiken van een politiek akkoord met de Palestijnen. Geen regeling gebaseerd op een uitbestede bezetting zoals voorgesteld door Labour-leider Yair Golan: Israëlische veiligheidscontrole en Palestijnse civiele controle. Dit is de formule die ons 7 oktober bracht. De uitbestedingsoplossing is voorbij.
Hoe vaak moeten we herhalen dat er maar één echte oplossing is, gebouwd op de fundamenten van wederzijdse erkenning, gelijkheid, democratie en gedeeld leven. Welke politieke manier we ook kiezen: twee staten of één staat. Netanyahu weet hoe hij het belang van de controle op de Philadelphi-corridor moet benadrukken, maar stottert bij het uitleggen van de betekenis ervan. Gallant verzet zich krachtig tegen het behoud van de Philadelphi-corridor, maar is ook niet bereid de betekenis van terugtrekken toe te geven. Beide keuzes zijn impopulair en lijken een recept voor een ramp.
Foto Rob Brouwer
Oproep
Wij van de Da'am-partij waren tegen de Oslo-akkoorden, omdat ze in feite een groeiende corrupte bezetting werden die later plaats maakte voor de populariteit van Hamas en een ramp voor het Palestijnse volk en vooral voor de Gazanen zelf. Deze regeling dwarsboomde elke politieke oplossing. Wij waren ook tegen de waarschuwingen van extreem rechts dat het niet nodig is de bezetting te beëindigen. Maar we kunnen niet volstaan te zeggen dat we gelijk hadden. Wij presenteren aan ieder die naar de toekomst kijkt en ons bestaan wil garanderen: het kleine gebied tussen de zee en de Jordaan: de echte keuze.
Tegen iedereen die ons vertelt dat we geen partner hebben, zeggen we: ja, de Palestijnse Autoriteit en Hamas zijn fascistische organisaties die de democratie minachten en hun volk onderdrukken. Maar aan de andere kant waren er veel vredelievende Israëli's die zelfingenomen zeiden en nog steeds zeggen: we hebben niet het recht om voor de Palestijnen te beslissen wie hen zal leiden. Alsof de Palestijnen ooit de mogelijkheid hadden om vrijelijk te beslissen over hun lot, terwijl ze tegelijkertijd het monster Hamas voedden, waar weinigen ter linkerzijde tevreden mee waren.
De democratische krachten in Israël kunnen een publieke en duidelijke oproep doen:
* Hamas en de Palestijnse Autoriteit aan de kaak stellen als autoritaire regimes,
* het Palestijnse volk oproepen om tegen hen in opstand te komen, in naam van de democratie, de nationale en burgerlijke vrijheden,
* de opkomst mogelijk maken van een nieuw democratisch leiderschap dat de handen ineen zal slaan met de Israëlische liberale en democratische krachten.
Deze oproep ontbreekt. Maar helaas kunnen we alleen op deze manier een einde maken aan de bezetting en de regering Netanyahu verslaan die grote schade blijft aanrichten aan de Israëlische samenleving.
(1) Algemeen secretaris Da'am Workers Party in Israël. Zie hier. Oorspronkelijke titel: Fate of the Philadelphia corridor, 10 september 2024,
Contact: Vertaling/bewerking: Hans Boot.
