Een lonkend perspectief
Arbeidsvoorwaarden en de RVU
Sjarrel Massop
Het is Prinsjesdag vandaag, 17 september 2024. De eerste keer in jaren dat ik zo weinig verwachtingen heb over mogelijk effectief beleid voor de problemen waar onze samenleving voor staat. Zo weinig dat ik de folklore heb overgeslagen. Vanavond zal ik de samenvattingen wel zien. Er zijn belangrijkere zaken aan de orde. De vakbeweging lijkt als een Phoenix uit de as te herrijzen. Dat verdient sterke ondersteuning en activiteiten.
De afgelopen periode hebben we de acties rond de Regeling Vervroegd Uittreden gezien. Die waren succesvol. Veel sectoren van de bond hebben meegedaan. Politie, vervoer, zorg, ze liepen voorop. Het animo om mee te doen met actievoeren was best groot. De sympathie op straat was, afgezien van enkele uitzonderingen, duidelijk merkbaar. Het was al iets meer dan het warmlopen.
Solidariteit
In een vroeg stadium zijn er betrokkenheid en ondersteuning georganiseerd. Het klimaatnetwerk van de bond voerde zelf al acties rond het vervoer. Het werd duidelijk dat het vervoer, trein, stadsvervoer en regionaal zouden gaan staken, Wij reizen samen is daarop mee gaan doen en heeft de acties ondersteund. De sectorraad van de Senioren was alert en heeft een solidariteitsverklaring opgesteld. Het was even een gepuzzel hoe dat af te handelen, want de acties waren op 11 september en de sectorraad zou een dag later vergaderen. Dit is keurig opgelost, de sectorraad was het unaniem eens met deze actie. Sterker, er is voorgesteld dat we ons niet alleen zouden beperken tot een verklaring, we wilden ook iets aanpakken.
Wij reizen samen
Dat is gelukt. De 'organizers' van de bond zijn uit hun schulp gekropen en hebben een plan gemaakt om op diverse stations in Nederland te flyeren. Dat is goed gegaan. Er was een heel schema, dat is goed uitgewerkt. Mensen met vakbondshesjes stonden flyers uit te delen, de bond en de strijd zijn zichtbaar gemaakt. Veel mensen moesten duidelijk wennen aan een vakbond die actie voert op straat. Het initiatief om een definitieve regeling voor mensen met zwaar werk vond veel bijval. De lokale netwerken van de bond wilden ook graag deelnemen aan de acties.
Op veel manieren is het belang van samenwerking in de strijd tegen onrecht, slechte arbeidsomstandigheden, te weinig inkomen en bestaansonzekerheid duidelijk voelbaar gemaakt. Solidariteit is hard nodig, we staan nog maar aan het begin.
Loonstrijd
Op de nieuwsmedia was al waar te nemen wat de inzet van de bonden wordt: een fikse looneis van 7 procent en de verkorting van de werkweek naar dertig uur. De ondernemers en de overheid sputteren al tegen. De bonden zijn langzaam maar zeker aan het breken met de polder. Aan alle kanten klinkt binnen de bond door dat het anders moet. De situatie voor veel mensen wordt langzaam maar zeker precair, de bestaansonzekerheid en armoede nemen toe. De boeren worden in hun bestaan bedreigd.
Dit nog afgezien van veel andere bedreigingen. Met het klimaat gaat het niet goed, de huisvesting van mensen laat veel te wensen over, evenals de energievoorziening - bovendien dreigt er oorlog. Veel mensen in landen waar nog veel grotere problemen bestaan, zoeken terecht heil in het rijke westen.
Looneisen en arbeidstijdverkorting zijn goede eisen, maar niet voldoende. De ondernemers zullen hun prijzen weer opvoeren, wanneer ze gedwongen worden meer loon uit te betalen. Het beleid van de overheid lijkt op pappen en nathouden, dat wordt door het nieuwe kabinet alleen maar versterkt.
De wind zal uit een volstrekt andere hoek moeten gaan waaien. De huren moeten omlaag, de btw op noodzakelijke gezonde producten omlaag, liefst nul - de zorgkosten drastisch omlaag, te beginnen met het eigen risico - de opwarming van de aarde moet stoppen, wereldwijde vrede is bitter hard nodig, evenals de uitsluiting van mensen die uitermate kwetsbaar zijn. Natuurlijk moeten we de loonstrijd steunen, evenals de boeren die het slecht hebben.
De bodem is gelegd voor een lange periode van strijd, onderlinge solidariteit en de strijd op elkaar afstemmen is zeker hard nodig.
