Binnen een maand komt het boek van Solidariteit uit "Om de vereniging van de arbeid" Hans Boot, 15 mei 2005 "Om de vereniging van de arbeid" is de titel geworden van het boek dat Solidariteit in juni 2005 uitgeeft. Op de achterkant wordt het een hartenkreet genoemd na een lange eeuw moderne vakbeweging: "Erkend door overheid en werkgevers en ingegroeid in de macht, is de klassieke taak om arbeid(st)ers te verenigen inmiddels de achilleshiel van de vakbonden." Dat is andere koek dan de trots na 50 jaar moderne vakbeweging op de veroverde plaats in de maatschappelijke instellingen en de hoop na 75 jaar op bevrijding van de arbeid. Het is inderdaad een hartenkreet die verwijst naar de oorsprong van verenigen, van tot een geheel samenvoegen, van samenkomen en samenwerken, van georganiseerde solidariteit. Dat fundament van een vakbond heeft niets aan actualiteit verloren. Een al jaren stagnerende organisatiegraad van 25 procent is daar een illustratie van. Verontrustender is echter dat juist in de voor het huidige kapitalisme zo kenmerkende ongeregelde arbeid (flexibel, precair, informeel, 'illegaal') de bonden voor jongeren, migranten en andere 'perifere' werknemers en werkneemsters geen organiserende factor zijn. Achter de komma zijn hun belangen immers niet te behartigen. In meerdere bijdragen aan het boek van Solidariteit wordt dit - internationale - vraagstuk besproken. Als één van de conclusies komt naar voren dat de - internationale - vakbeweging slechts een progressieve toekomst heeft als ze over de volle breedte weet te verenigen in plaats van uit te sluiten. Tegenover de noodzaak van de 'vereniging' staat de realiteit van de 'verdeling' van de arbeid. Met name Sjarrel Massop laat dat in zijn bijdrage zien aan de hand van ontwikkelingen in managementland. Hij werkt uit hoe het 'competentiemanagement' de tweedeling tussen kern en periferie bezegelt. "Daarbij worden slechts de kernarbeiders in staat geacht de gewenste bedrijfscompetenties te bemachtigen die in tijden van grote turbulentie een blijvend kapitaalrendement garanderen. Op basis van loyaliteit aan ondernemer en management mogen zij binnen de grenzen van de macht de fysieke en mentale component van de arbeid dichter bij elkaar brengen." Daarmee doet Sjarrel recht aan een lange traditie van het blad Solidariteit om de 'kapitaalgestuurde' veranderingen in de organisatie en inhoud van de arbeid op de voet te volgen. De ontwikkeling van Solidariteit zelf en zijn veelheid van activiteiten komen overigens in een inleidend hoofdstuk aan bod. Ingedeeld in vier perioden worden de bestaansjaren van 1982 tot 2005 aan een kritische beoordeling onderworpen. Het blijft echter niet bij een terugblik. In een afsluitend hoofdstuk wijdt de redactie een aantal "bespiegelingen aan de toekomst van de vakbeweging en de ongewisse oppositie". Na deze achtste voorbespreking, de eerste dateert van 5 februari 2005, volgt over veertien dagen de laatste informatie over onder andere de bijeenkomst waarin het boek gepresenteerd wordt. Wie niet op het blad Solidariteit geabonneerd is, kan het boek bij redactie@solidariteit.nl bestellen.