Kille cijfers Centraal Bureau voor de Statistiek

Armoede is geen sprookje

Maurice Ferares

Het lijkt op een sprookje. Lang geleden, maar realiteit. Het was zo ongeveer een eeuw geleden dat in de socialistische beweging in Europa een lied werd gezongen waarvan het refrein begon met: Niet bij hongeren en niet bij eten de solidariteit vergeten. Dat kwam bij me op, toen ik nogmaals het cijfer 1.087.000 zag in het rapport van het Centraal Bureau voor de Statistiek, ''Armoede en sociale uitsluiting 2018''. Let wel, een dikke miljoen mensen dat onder de armoedegrens moet leven.

Het rapport betreft het jaar 2016 en bevat onder andere de cijfers van de mensen die jarenlang - minstens vier jaar - onder de armoedegrens leefden. Die grens is voor een echtpaar met twee minderjarige kinderen: 1.940 euro per maand, voor een alleenstaande is het bedrag 1.030 euro. Het rapport vermeldt verder dat er 292.000 kinderen zijn die in armoede opgroeien. Het is niet moeilijk je voor te stellen wat dat betekent. Van de eenoudergezinnen met kinderen heeft 23 procent een laag inkomen.

In woord noch daad

Eerder schreef ik over die situatie in Solidariteit (onder andere: extra 322-3, 19 februari 2018, ingezonden, 21 januari 2018). Reden waarom ik erop terugkom, is het feit dat die cijfers bij hongeren noch bij eten tot enige solidariteit hebben geleid bij de linkse partijen SP, Groen Links en PvdA. En ook de FNV heeft geen enkele solidariteit getoond met de zwaar getroffen slachtoffers van het kapitalisme. Geen solidariteit in woord, geen actie in daad. Wat een miserabele houding.
Net als de ondernemers en hun Rutte regering die beloofd had maatregelen te nemen tegen de armoede (bij totstandkoming van Rutte III) heeft de linkse beweging totaal niets gedaan. Asscher, Marijnissen en Klaver begrepen evenals hun kameraden niet dat het bestaan van een miljoen mensen in armoede hun eigen positie raakt. Daargelaten dat het voor kennisgeving aanvaarden van een voor medemensen volstrekt onaanvaardbare positie - ook zij behoren tot de door de ondernemers uitgebuite klasse - een revolver is op de borst van alle werkers in dit land. Ondanks dat die armoedigen in het algemeen geen lid zijn van de vakbeweging of van een linkse partij (contributie kost veel) hebben ze recht op solidariteit. Zijn zetels voor wethouders en ministers nog steeds belangrijker dan solidariteit met de slachtoffers van het kapitaal?

Donderdag 16 augustus 2018 meldde de Rabobank over de eerste zes maanden van dit jaar 1.700 miljoen euro winst te hebben gemaakt. Eén en ander is het gevolg van het feit dat de economie groeide. aldus de bank. Daardoor waren er minder bedrijven die  hun leningen bij de bank niet terug betaalden.
Zeventienhonderd miljoen is zeventienhonderd maal het aantal mensen dat beneden de armoedegrens moest leven. Zij leefden op een eiland ergens heel erg ver weg en niemand bekommerde zich om hen. Niet bij hongeren en niet bij eten was er iemand solidair met hen.