Redactioneel

Van levenslust en dadendrang

De aan Marx ontleende analyse van het kapitalisme vormt de bodem van Solidariteit, de daaruit volgende noodzaak tot strijd de inspiratiebron en de wijsheid dat verenigd te doen het bestaansrecht. In die vereniging liggen 'de' oplossing en 'het' probleem besloten. Dat verklaart onze ambivalentie ten opzichte van de huidige vakbeweging. We wonen er, maar het dak zit vol gaten; we zitten er middenin, maar voelen ons er zelden thuis. De momenten van een warm gevoel koesteren we, dan blijkt er toch een kamer te zijn die door mensen zelf gebouwd wordt, van de grond af en samen. Hulp van 'buitenstaanders' is een verademing, want strijdbaar en breder dan de vakbeweging wordt de opzichter overbodig.

Een andere inspiratiebron is onze boosheid. Link, want ze kan door blindheid geraakt worden of naar binnenkeren. Onze boosheid is geen onderhandelingstactiek, ze is echt. Moeilijk is dat niet. Neem maar de volgende uitspraak: "Vroeger bestond het fenomeen van een maximale looneis niet. Het feit dat je als vakcentrale in een land zegt: bonden moeten niet méér vragen dan twee, drie of vier procent - dat is absoluut uniek in de wereld. Ik leg het wel eens aan collega's uit, en die kijken mij dan aan alsof ik gek geworden ben." Zo maar in Het Parool van 25 januari 2001 uit de mond van de voorzitter van de FNV geplukt. De aap die trots is een rechte banaan gevonden te hebben.

Maar ook in boosheid is niet te leven. Daarom maken we een blad, organiseren vakbondscafés en lezersconferenties, onderhouden een netwerk van kritische bondsleden, werken we samen met groepen buiten de vakbeweging en laten ons inspireren door buitenlandse collega's. Dat doen we met een groot plezier, redelijk volhardend en met een prettige groep mensen. Al weer dik achttien jaar en honderd nummers.

Lang genoeg om te betreuren dat een aantal van hen daarvan geen getuige kan zijn. Daarbij denken we onder anderen aan Dave Zandee, die in Vlissingen tot de oprichters van Solidariteit behoorde en in 1993 uit het leven stapte en aan Hans Fransen van de Putte die vorig jaar overleed en nog net heeft kunnen meewerken aan de eerste opzet van dit nummer.

Een nummer dat dubbeldik is, iets laat zien van de activiteiten waarin we betrokken waren, een aantal oud-redactieleden aan het woord laat, zoals altijd enkele actuele ontwikkelingen bespreekt, een blik op de toekomst van de vakbeweging werpt en een indruk geeft van de twee forumdebatten die we 17 maart in de Balie in Amsterdam organiseren. Erg blij zijn we met cadeautje van Chris Pennarts, hij stelde een speciale serie foto's samen.

Honderd nummers is mooi, we zijn aangenaam verrast dat het zo ver gekomen is. Zonder de abonnees had het niet gekund, we geven hun dan ook gratis toegang tot de Balie en graag wat te drinken en te eten na afloop in Levant. Maar wat minstens zo belangrijk is: de volgende nummers zijn al in voorbereiding, binnenkort heeft onze website een nieuw uiterlijk en meer mogelijkheden en we barsten van de levenslust en dadendrang.

Of we nog verlangens hebben? Ja, maar we houden het heel eenvoudig. De schaduw, waarin de vakbeweging ronddoolt, beroert ook Solidariteit. Hoe interessant dit verschijnsel ook moge zijn - waarom komen de ontevredenen niet aan rennen? - de groei stagneert, om het maar eens in beurstermen te zeggen. Ons voortbestaan wordt niet bedreigd, maar we willen meer gelezen worden, meer reacties krijgen, woedende brieven ontvangen, van successen horen en vooral overstelpt worden door dagelijkse ervaringen uit de praktijk van arbeid en bonden. Daarom, kom op abonnees, houdt de beweging er in.

Hans Boot