Okt 1985
Redaktioneel
Nieuwe Kansen
Solidariteit heeft z'n tweede lezerskonferentie achter de rug. Een dag met een brede opzet, misschien wel iets te breed, gezien de beschikbare tijd. Zij stond geheel in het teken van het beantwoorden van de vraag: 'Hoe krijgen we onze (vakbonds)eisen wel ingewilligd?' Daarmee gaven we tevens aan dat de resultaten van de pas afgesloten CAO's, vooral voor wat betreft de arbeidstsijdverkorting en de handhaving van de koopkracht, om het maar zachtjes uit te drukken, aan de magere kant waren. Zijn we in onze opzet geslaagd? Daarop wordt nader ingegaan in het thema van dit nummer.Nog tijdens de konferentie werd door verschillende aanwezigen de behoefte uitgesproken om de diskussie op de een of andere wijze voort te zetten. Ook in de ogen van de Redaktie is dat hard nodig en de tijd dringt. Voor de komende CAO-ronde moeten we hanteerbare manieren zien te vinden om in de praktijk tot betere resultaten te komen. Dat vergt een gedegen en vooral een gemeenschappelijke voorbereiding.
En ATV en koopkracht
De ambtenaren hebben hun eerste portie al weer binnen. De publieke overval van Jaap van de Scheur tijdens de vakantie(!), waarbij voor het komende arbeidsvoorwaardenoverleg plotseling de 36-urige werkweek van de prioriteitenlijst verdween en de koopkrachtseis daarvoor in de plaats kwam, schoot de ambtenaren en trendvolgers in het verkeerde keelgat. Tijdens de AbvaKabo bondsraadsvergadering van 27 augustus jl. werd het hoofdbestuur scherp terechtgewezen: en de 36-urige werkweek en de koopkrachthandhaving staan nu als eis gezamenlijk op de eerste plaats.
Voor verbetering van de koopkracht en de direkte invoering van de 36-urige werkweek, zullen alle bonden nu gezamenlijk vol in de strijd moeten gaan. Want ook bij de afgelopen CAO-onderhandelingen is weer gebleken dat in die sektoren waar de mensen zich strijdbaar opstelden, de kansen op een relatief goede CAO het gunstigst lagen. En die kansen worden alleen maar beter naarmate het vakbondsfront hechter wordt.
Linkse regering
Toch zijn het kennelijk niet die kansen waarop de FNV in haar huidige kampanje doelt. In 'Kiezen voor nieuwe kansen' lijkt het de FNV nog steeds te gaan om een nieuwe PvdA-CDA koalitie die deze FNV-top gunstig gezind is en die welwillend toekijkt, mits men natuurlijk maar blijft overleggen.
Maar we blijven niet aan de gang! Onze eisen zijn niet buitensporig, ze zijn gerechtvaardigd en ze zijn bekend. Er valt niets meer op af te dingen en dat betekent een harde opstelling en dus een mobilisatie van de arbeidersbeweging.
Natuurlijk moeten wij Lubbers en trawanten wegjagen en moeten CDA en VVD worden onttakeld, dat vinden wij ook. Maar dan is werken aan een linkse regering de konsekwentie! Daarmee zal echt de revolutie niet worden gebracht. Maar wel kunnen dan bijvoorbeeld de raketten worden tegengehouden als tenminste de FNV z'n eigen oproep aan de kaderleden over het Volkspetitionnement ernstig neemt: 'Doe mee, het móet stagen!' Een aktieve deelname en financiële ondersteuning van de FNV aan de organisatie van dat Volkspetitionnement is een noodzakelijke volgende stap.
En ook kan door mobilisatie van de arbeiders en arbeidsters voor de komende CAO-ronde verdere afbraak van de sociale zekerheid worden tegengehouden.
Via de aangesloten bonden en dus door toedoen van de vakbondsleden moot worden duidelijk gemaakt dat dit inderdaad nieuwe kansen zijn voor de FNV om zich strijdbaar op te stellen. En een strijdbare vakbeweging is de beste 'kampanje' tegen deze soort van regeringen.
We krijgen het druk.
De redaktie (oktober 1985)