Redaktioneel

Facelift in 2000

Iedereen, nou ja, bijna iedereen, is 't er over eens, het kabinet Lubbers-op-herhaling maakt haast met nhalen. Het federatiebestuur van de FNV gaf dat beleid in eerste instantie een voldoende: een zes plus. Een paar dagen later nam de federatieraad een ander standpunt in, 'een bezuinigingsdreun met valse noten' werd het toen genoemd. Tot nu toe bleek het echter bij een konstatering. En Lubbers moet gedacht hebben 'the show must go on'.

In juli ontvingen de WAO-ers in ieder geval ettelijke tientjes minder, even daarvoor kregen werkloze jongeren een legaat van De Koning: op 'vrijwillige' basis iedere klus aannemen of geen uitkering meer. Voorts werd onder andere aangekondigd dat overheidsdiensten nog meer zullen moeten inleveren. Nee, nee, niet elke overheid... defensie en kruisraketten mogen gewoon doorgaan.

Uitgelekte komkommers

En wat gaat 'de' FNV hiertegen doen? Welke strategie wordt uitgezet? Orde op zaken stellen in eigen huis. Een vruchtbaar streven. Maar wanneer leden, die allang genoeg hebben van het halfzachte gedoe, die genoeg hebben van halve akties, nu mochten denken dat dat veranderen zal..., nou die hebben het mis. Wat dat betreft gaat de FNV-leiding helemaal voorbij aan het gegeven dat een strijdbare vakbeweging niets te klagen zou hebben over ledenverlies of weglopen van kaders. Nee, in de toren van de FNV is een andere oplossing bedacht.

Precies in de tijd dat Lubbers z'n karwei aan het afmaken is, in de zogeheten komkommertijd lekte zomaar een intern rapport uit. En de man die zo doet denken aan de 'groninger stijlgroep' van de Ster, voorzitter Pont, toonde zich volgens de kranten 'blij verrast' met de zo onverwachte publiciteit rondom de perikelen van de FNV. Want de FNV verliest leden en kaders die 'het niet meer zien zitten'. Kortom de vakbeweging kan geen vuist meer maken. Lubbers zal ongetwijfeld gedacht hebben 'Ga zo door, ga zo door, mij is zojuist een geschenk uit de hemel toegevallen'.

Zeventien wijze bestuurders spreken van een 'grondige heroriëntatie'. Met speciale aandacht - in de toekomst - voor jongeren, vrouwen, uitkeringsgerechtigden en buitenlanders. Helemaal mee eens. En verder? De vakbeweging gaat doen aan 'individuele belangenbehartiging en dienstverlening'. De nieuwe groep die aangetrokken moet worden, zal bestaan uit de 'hoofdarbeiders', die immers een 'aparte positie' innemen. En de rest? 'De FNV-aanhang wordt gedomineerd door de alleenverdienende, wat oudere en matig opgeleide, blanke man', aldus het rapport. En die verpest het imago van de vakbeweging. Goed, misschien rijdt hij in z'n vrije tijd op een paard, staat hij in de zomer op een surfplank, maar Nijenrode heeft hij zeker niet gehad. Een 'onafhankelijke' en 'individuele' positie heeft hij in ieder geval niet. Duidelijk is wel dat die ouderwetse FNV-ers, als ze straks werkloos of afgekeurd mochten worden, geen poot meer hebben om op te staan... en misschien ook geen centen meer om de kontributie te betalen.

Nog afgezien van het feit dat die soort af en toe ook nog wel eens wil staken voor poen en meer vrije tijd. Lastig hoor. Moet de kas weer open.

Niet meer vechten bij de poort

Nee, die nieuwe 'doelgroep' is veel interessanter en moet volgens ex-voorzitter Kok 'niet bevoogdend maar ondersteunend worden opgevangen'. Een 'minder uniforme' en 'gedifferentieerde' aanpak dus. Zo van: 'Anna, houdt u mijn tasje even vast, want de FNV wil met mij dansen'.

Wijziging van beleid? Nee, zegt Pont, het gaat slechts om verlegging van aksenten. Het gaat om de imago van de vakbeweging. Pont: 'Het idee dat we voor uitkeringsgerechtigden zijn of voor mensen die het dit jaar slecht hebben getroffen, moet worden verlaten.' Ja, het idee alleen al. Pont nogmaals: 'Op de TV hebben ze (de kijkers) dan vaak spektakulaire beelden gezien, zoals een vechtpartijtje bij de poort tussen stakers en werkwilligen, dat soort dingen.'

Dat mag dus niet meer en als je kwaad bent, ga je maar naar de vakbondswinkel in de buurt... vanwege de individuele aanpak. 'Kunt u me helpen, want ik was toch zo kwaad toen ik Lubbers op het journaal zag, dat ik bijna wilde knokken.'

De Redaktie (september 1986)