Redaktioneel
Een tijdbom
|
Zolang je nog onderwijs volgt, heb je normaal gesproken nog geen vast en betaald werk. En als je dan net van school af komt, betekent dit dat je dus nog geen werkervaring hebt. Maar je wilt wel graag en snel aan de slag met datgene wat je daar geleerd hebt. Desnoods vanonder af aan beginnen, maar vooral: beginnen.
Helaas, dan blijkt dat je geen passende baan kunt vinden en dat voor het weinige dat er nog is, het aanbod aan werkzoekenden zo groot is, datje in je vak vrijwel zeker niet aan de bak zult komen. Maar inmiddels woon je allang zelfstandig en je moet toch ook leven. Dus ga je naar de sociale dienst en je ontdekt dat je tot je eenentwintigste maandelijks het belachelijk lage bedrag van 727,90 gulden aan bijstandsuitkering tegemoet kunt zien. Er zit niet veel anders op, dan maar een baantje zoeken waar je niet voor bent opgeleid. Je hebt 'geluk'. Maar het loon is wel heel erg laag. Je krijgt niet meer dan het wettelijk minimum jeugdloon. En omdat je inmiddels negentien bent, betekent dat schoon 798 gulden in de maand. Gelukkig duurt dat maar tot je drieëntwintigste, dus nog even op de tanden bijten. Daarna ga je het wettelijk minimum loon voor volwassenen verdienen en dat betekent 'een flinke vooruitgang'.
Dit was globaal het beeld voor een 'jonge schoolverlater' tot voor de kamerdebatten van half maart. Toen ook al een zeer slechte behandeling van jongeren, waarbij iedere hoop op een verbetering in de toekomst door De Koning en De Graaf tevoren de bodem werd ingeslagen. Het waren trouwens niet alleen de jonge schoolverlaters die zo werden behandeld. Ook de studenten werden via de nieuwe wet Studiefinanciering door Deetman in een zelfde soort armoe- ellende gedrukt. Maar de 'volksvertegenwoordiging' vond dat er eigenlijk nog best wat afkon. En natuurlijk was De Vries van het CDA daarbij degene, die 'daarover had nagedacht'. Tegenover het voorstel van het kabinet Lubbers om het wettelijk minimum jeugdloon te laten voortduren tot het zevenentwintigste levensjaar, zette De Vries het plan om jongeren na hun drieëntwintigste 'gewoon' weer het volwassen minimumloon toe te kennen mits zij drie jaar werkervaring achter de rug hadden. Als dat er maar twee waren of maar een jaar, dan zou dat loon evenredig worden gekort tot het nivo van het minimum jeugdloon bij nul jaar ervaring. In het ongunstigste geval, als je vanaf de schoolbanken tot je zesentwintigste geen werk hebt kunnen vinden en vervolgens toch een baan krijgt, dan begin je, ook al ben je inmiddels zesentwintig jaar oud, nog steeds met het minimum jeugdloon. Trouwens, de bijstandsuitkeringen voor jongeren worden ook aangepakt en meer in overeenstemming gebracht (gaan dus omlaag) met het studieloon voor studenten met als argument dat ook deze werklozen maar meer moeten gaan doen aan hun opleiding. Het argument dat destijds werd gebruikt om het ten opzichte van het minimum jeugdloon lage studieloon voor studenten te rechtvaardigen ("studenten hebben een beter toekomstperspektief") wordt daarbij vervolgens gemakshalve maar vergeten. Het is al eerder bewezen, dit kabinet laat niets na om de ekonomies zwaksten in de samenleving steeds meer te verzwakken en verder af te persen, onverschillig of het nu ouderen, jongeren of gehandikapten betreft. Alles zogenaamd voor het herstel van 'onze' ekonomie, als een investering in de toekomst. Voor jongeren betekent dit een tijdbom onder hun toekomst. Slechte kansen op betaald werk, van het loon of de uitkering valt niet te leven en dat kan jaren duren. De Jongerenbeweging lijkt deze tijdbom op te nemen. Wat ons betreft leggen ze hem niet in de tuin van De Graaf of op het kantoor van De Koning, maar onder het hele kabinet Lubbers. Een landelijke demonstratie in de week van Prinsjesdag is daarvoor een mooi moment. Dan kunnen we gelijk tegen de rest in het geweer komen. De redaktie (mei 1988) |