- STEKELTJES -

Opslag (deel 2)

Terwijl Frans Weggeman en zijn patroon genoten van de lichtgekleurde Havanna, bekende de laatste dat het vandaag de dag geen sinekure is om aan de top van een bedrijf te staan. Dat het hem altijd, en soms zelfs fysiek, pijn deed dat hij door die vermaledijde werkverdeling verstoken was van de kameraadschap die normaliter op de werkvloer heerst. "Ik heb totaal geen zicht meer op het produktieproces. En daarom, jongen, wat ben ik blij dat je naar me toe gekomen bent, dat je nu tegenover me zit ..."
Frans Weggeman besefte dat hij zich in één van de Ontzagwekkende Uren van z'n leven bevond. Hij kreeg een brok in de keel, dacht er al aan om de sigaar te doven en de man tegenover hem metterdaad te troosten. Maar precies op tijd voelde hij weer dat hij niet voor niets deel uitmaakte van die alom geprezen bevolkingsgroep die volgens de "Allen Een" alleen op eigen voordeel uit is. En dat het zijn heilige plicht was het gesprek weer op het punt van uitgang terug te brengen, namelijk op de door hem gewenste en individuele loonsverhoging. Uiteindelijk heb ik om die reden zelfs mijn werkplek verlaten, dacht hij nog, zichzelf vergoelijkend.
"En ik had gedacht dat om te beginnen een opslag van vierhonderd ballen in de maand een beetje soelaas zou kunnen bieden ..."

De Allerhoogste Baas keek verbaasd op, slikte en zei toen met omfloerste stem; "Maar m'n beste man, natuurlijk heb je alle gelijk van de wereld. Ik zou je het liefst die vier meier toe willen stoppen ... Had ik die macht maar!"
Hier onderbrak Frans Weggeman z'n superieur: "Hó, hó, in de maand, hè", daarmee tegelijkertijd bewijzend dat een materialistiese levensbeschouwing niet z'n zwakste kant was.
"Tut, tut, niet zo gauw aangebrand", zei de Grote Baas kalmerend en hij beet een stukje van z'n sigaar af.
Frans Weggeman haastte zich om zich te exkuseren voor zijn onbesuisde interruptie. De Patroon hoorde vervolgens zijn verhaal heel aandachtig aan. Nadat Frans uitgelegd had dat hij voor zijn financiële moeilijkheden helaas geen individuele oplossing had kunnen vinden, zei de baas geroerd dat hem dat bekend was. "Het wordt steeds moeilijker ..., maar toch, jongen, wil ik je een goede raad geven. Geld maakt niet gelukkig."

Onmiddellijk daarna gaf hij z'n senior-sekretaresse opdracht twee kopjes koffie te serveren. "En doe er drie bonbonnetjes bij die ik meegebracht heb uit Brussel. Tweevoor mij en eentje voor jou", verduidelijkte hij naar Frans. Deze bedankte beleefd voor de koffie, maar de bonbon at hij op. "Er gaat toch niks boven chokolaatjes uit Brussel, hè?", vroeg z'n baas. Frans knikte instemmend. De Grote Baas mompelde nogmaals dat het hem bijzonder speet dat hij niet naar z'n eigen hart te werk kon gaan, doordat hij gebonden was aan de CAO. "Verduveld jammer, maar ga 't maar navragen bij die jongelui van de Ondernemingsraad, die kunnen het bevestigen ... Ik zit in een onmogelijke positie. En dan de werkdagen die je moet maken, verleden week nog in Rio ..."
Bij het verlaten van de direktiekamer beloofde hij echter alles te doen wat in zijn vermogen lag. "Ik zal 't er eens met Duisenberg over hebben", zei hij en schakelde z'n babyfoon weer in.

"En?", vroeg de voorman, toen Frans in de werkplaats terugkwam.
"Lauwloene, hij is gebonden aan de CAO, maar ik ga hogerop ..."
"Dan moet je naar de vakbond, die hebben winkeltjes voor dat soort kwesties", zei de voorman.
Per gods gratie kreeg Frans Weggeman vrij, want op dat moment stikte de fabriek in het werk. Dezelfde morgen was er namelijk een partij van twaalf ton bananeperfors binnengekomen, die stuk voor stuk gebogen moesten worden. Overigens was de hele ploeg van mening dat de willekeur van de koncern-leiding nou maar eens doorbroken moest worden.
"En als je vlug terug bent, geef ik je absentie niet door aan de boekhouding", zei de voorman. Nochtans besloot Frans niet te vertellen dat hij op een bonbon onthaald was. Dat geeft maar scheve gezichten, dacht hij. Want als je, zoals hij, jaren in een ploeg werkt, weet je wel wat er leeft. En hij dacht aan wat z'n ouwe moeder hem altijd voorgehouden had: "hoed je voor je vrienden, wie je vijanden zijn weet je wel ..."

Wordt vervolgd,

Stekeltje