Nummer 75, 26 oktober 1996 - een impressie

Solidariteit legt brug naar 21e eeuw

Alle ingrediënten voor een fantastiese viering van het verschijnen van Solidariteit's 75ste nummer waren aanwezig. Het Open Haven Museum, altijd een voortreffelijk gastheer, zag er mooi uit. Bijna veertien jaar Solidariteit fraai tentoongesteld, een heerlijke maaltijd, een passende band, kabaret, maar liefst vier kunstenaars en een paar onpasseerbare portiers. Daarnaast centraal in de viering, een debat met 'prominenten' uit de kringen van de politiek en de vakbeweging. Kortom, kultuur en politiek op hoog nivo, of toch niet? Zo'n 150 mensen waren gekomen om de aftrap en het hart van de viering, het debat, mee te maken. Een flitsende aftrap. Ger Harmsen die onomwonden meedeelt dat Nederland kampt met een zwakke sociaal-demokratiese partij en een zwakke vakbeweging.

Pragmatisme

Ik ging er eens goed voor zitten. Jammer maar helaas, al snel bleek dat de inleidingen lang niet zo inspirerend waren als we hadden gehoopt. Pragmatisme vierde hoogtij. Een socialisties perspektief, een rechtvaardiger samenleving voor mijn part, vechten voor de instandhouding van de verzorgingsstaat, het leek allemaal passé. Het is zoals het is en daar moet je je naar voegen. Onderscheid tussen de PvdA, de FNV en GroenLinks is er nauwelijks. Neem me niet kwalijk, mijn cynisme over de vakbeweging groeit met de dag en de vraag 'wat de vakbeweging (nog) van de politiek kan verwachten', lijkt op dit moment volstrekt overbodig, terwijl we al niet bepaald hooggespannen verwachtingen hebben van de beleidsverantwoordelijken van die vakbeweging.

Digitaal

De Waal en Vreeman spanden de kroon. Een provokatie is tot daar aan toe, maar ik kan me toch niet geheel aan de indruk ontrekken dat ze ons zien als een stelletje fossielen die in de jaren weet ik veel wat zijn blijven hangen, in plaats van gewoon maatschappij-kritiese mensen/vakbondsleden. Ze hebben vast ons nieuwe, digitale spandoek niet gezien!

Spijtig dat Scargill niet kon komen, hij had het debat goed gedaan en zeker Vreeman lik op stuk gegeven, die hem zo ongeveer op de mesthoop van de geschiedenis gooide. In ieder geval leverde het 'paarse levensgevoel' van de meeste forumleden voldoende stof op om onder andere tijdens de prima verzorgde maaltijd uitgebreid na te praten. Een overigens niet onbelangrijk onderdeel van de bijeenkomst. Eigenlijk begon het 'napraten' al direkt, iets te direkt, in de pauze van het debat, waardoor het optreden van het koor De Roode Toon een beetje stroef op gang kwam. Plezierig was het te kunnen vaststellen dat een 'strijdkoor' nog geheel van deze tijd is. De 'audiohoek' met een videokassette van onze eerste lezerskonferentie (juni 1984) met onder anderen Ernest Mandel en een geluidsband met Scargill kwam niet geheel uit de verf, in tegenstelling tot de action-painters. (De kassette en band zijn overigens op te vragen bij de redaktie.)

Nummer 100

Het experiment 'action painting' leverde prachtige resultaten en behoorlijk wat vuile handen op.

Het was voor de meeste aanwezigen overigens wel even wennen zo'n amerikaanse veiling, maar het leverde meer op dan de gebruikelijke pet en je kon er ook nog iets aan overhouden, tenminste als je de veilingmeester voldoende smeergeld had toegeschoven.

Hoewel ik kabaretgroep de Gemeentereiniging wel eens beter heb meegemaakt, waren er gelukkig genoeg mensen, onder wie Marie-Louise, die zich kostelijk hebben vermaakt.

De dag mag dan lang en het programma vol geweest zijn, zeker de helft van de aanwezigen beleefde, als ze tenminste niet tot de spoelkeuken waren veroordeeld, de opmaat van een swingend feest onder begeleiding van de band die zijn naam nog altijd maximaal waarmaakt, de Gigantjes. Dankzij veel hand- en spandiensten van onder andere het inmiddels vaste bar-team 'Boot', overigens uitgedost in veel TE krappe T-shirts, is de viering uiteindelijk een groot sukses geworden en kunnen we ons opmaken voor nummer 100.

We moeten dan serieus nadenken hoe het (noodzakelijke) politieke debat een wat meer inspirerend karakter krijgt. Eén ding hebben deze viering en zeker het debat ons wel geleerd: Solidariteit is er en misschien wel meer dan ooit. Het heeft voldoende te bieden en er zijn meer dan genoeg redenen om aan de volgende eeuw te denken. Aan de lezers en lezeresen lijkt het niet liggen.

Lex Wobma

Van ons kadootje voor de aanwezigen, een diskette met een index van alle nummers van Solidaritelt, zijn er nog een paar over. Te besteilen bij ons redaktie-adres.