nr. 87
dec 1998

welkom
edities
inhoud

Solidariteit

Redactioneel

Fatsoensrakkerij

Zoals onze lezers en lezeressen gewend waren, schreef Solidariteit in een eigenwijze spelling. We hoopten zo een bijdrage te leveren aan de eenvoud en toegankelijkheid van onze taal. We stoppen daar mee! Zij het met weemoed en enige treurnis. Aktie heeft toch wel iets en demokraties ook. De reden? We kregen de indruk dat we soms meer onze spelling aan het uitleggen waren dan de inhoud van de woorden. Mochten er veel protesten komen tegen deze beleidsombuiging, dan aksepteren we direkt ons ongelijk. Is er nou een crisis of niet? Zijn Baan en Philips de eerste die dat doorhebben, mensen op straat kwakken, de dijken van de polder zien lekken en hun beurzen redden? Of is die crisis nooit weggeweest en in Nederland verscholen gebleven achter de AEX-, aandelen- en beleggingsgekte?

Hoe dan ook, de economie trilt en al wat opgeblazen is, begint paars aan te lopen. Kijkend naar de nieuwe fatsoensrakkerij, lijkt in ieder geval het vrijheidsidee van het neoliberalisme behoorlijk selectief in praktijk gebracht te worden. Daarbij denken we voor dit moment niet aan de corrupte voorkennis van de hoogste beursdames en -heren. Of de frauduleuze trucs waarmee de Rabobank zijn klanten onder de kleine middenstand berooft. Of de illegale bestrijding van de criminaliteit.

Nee, ons gaat 't om redeneringen als 'er is teveel gelijkheid en vrijheid, daarom loop het uit de hand'. Grote smoelen allemaal, hun gelijk bij de rechter halen, overal wordt getippeld, geen licht op de fiets, rondhangen op de stations, spijbelen, asielzoekers die in huizen willen wonen, en ouwe gastarbeiders die hun kinderen laten verslonzen.

Als er geen crisis in de economie is, lijkt die er wel in de burgerlijke socialisatie. Dus barst het van de sociale activering, reïntegratie, inburgering en resocialisatie. Spijbelen kinderen van Marokkaanse ouders? Pats: een opvoedingscursus om te leren overleggen met hun kinderen. Lukt dat niet, dan maar een bekeuring en verplichte dienstverlening. Zwervers op het station? Schoonvegen en verspreiden. Zie je er niet uit als een junk, maar zit je wel even op de trap van de stationshal. Een uniform: 'Wilt u gaan staan.' En het stinkt er van de pizza's, je valt over de cadeaushops, wordt tureluurs van de reclame, en de trein is structureel vertraagd.

Trekt het rijke Nederland vluchtende verschoppelingen aan met de angst voor de oorlog in hun ogen? Sobere opvang. Uren lopen naar lekkende tenten, tot de enkels in de modder op weg naar stapelbedden en een kraantje met druppelend koud water. En hun schoenen zijn niet eens gepoetst.

Blijken er pedofielen te bestaan? Zet ze op een lijst, maak alles van hen openbaar en als dat niet helpt, het mes of een pil erin.

Steeds meer valt waar te nemen dat politieke bestuurders op landelijk, gemeentelijk of deelraad-niveau geen idee hebben van wat er onder de bevolking leeft. Het idee dat hen beheerst, is 'law and order' dat ze wegstoppen onder 'zero-tolerance'. Is dat de arrogantie van de macht, is dat de schijnheiligheid van het derde huis? Of is dat een angstoffensief van (klein)burgerlijk fatsoen om de scheuren in de neoliberale ideologie te dichten met dwingende heropvoeding? In ieder geval zal tijdens onze redactievergadering een joint verplicht worden.

Redactie