Euromarsen - Europa van Onderop

Daarom gaan zij 29 mei naar Keulen

In Keulen zullen 29 mei 1999 uit verschillende steden in Duitsland, uit Praag en Brussel Euromarsen samenvloeien in een grote demonstratie voor een ander en sociaal Europa. Tegenover de flexibilisering, privatisering, de euro en het stabliteitspact van de Europese top zal opnieuw, na onder andere Amsterdam twee jaar geleden, een Europa van Onderop zichtbaar worden.

Helaas zullen de FNV-bonden ook deze keer schitteren door afwezigheid. Zij geven, volgens de woordvoerder van de FNV, de hoogste prioriteit aan de Europese export van het poldermodel. Dat zullen de, naar verwachting honderden, demonstranten uit Nederland niet doen. Aan vier van hen hebben we gevraagd wat hun drijfveren zijn.

Gelijke rechten

Jill Jusay, medewerkster comité voor Filippijnse migranten: "Wij maken deel uit van de, volgens de officiële statistieken, meer dan 16 miljoen migranten in Europa. Vechten voor gelijke rechten, tegen discriminatie, voor werk en erkenning van onze diploma's en kwalificaties, dat is onze agenda. We gaan dan ook naar Keulen om onze migranten-agenda naar voren te brengen, onze stem te laten horen en uit solidariteit met alle uitgeslotenen en de migranten van de verschillende nationaliteiten. Als vrouw zal ik mijn ervaringen van geweld en verdrukking inbrengen.

Bovendien willen we laten zien dat migranten een belangrijke bijdrage hebben geleverd aan de economische, politieke, sociale en culturele ontwikkeling - en verrijking - van Europa."

Gegarandeerd minimuminkomen

Jacques Peeters, werkzaam bij Werklozen Belangen Vereniging Amsterdam; sinds 1983 bewust baanloos: "In het Europa van de regeringsleiders die in Keulen vergaderen, moet het kapitaal geen hinder meer ondervinden van lullige binnengrenzen en dergelijke. Het kapitaal moet vrij baan en vrij spel krijgen. Mensen worden hieraan ondergeschikt gemaakt.

In het televisieprogramma van Barend en Witteman werd onlangs gesproken over een Brabants metaalbedrijf. Dat kon in Nederland geen ongeschoolde werknemers vinden voor honderd vacatures. Zodoende moest het bedrijf honderd Ieren laten overkomen. Ook ik mocht als langdurig werkloze mijn zegje doen. Ik gaf het voorbeeld van een bedrijfsonderdeel van Philips, dat kort geleden werd verplaatst naar het lagelonenland Polen. Niet, omdat er geen winst werd gemaakt - integendeel - maar in Polen viel de winst nog hoger uit. Mijn opmerking dat door deze winstmaximalisatie honderden mensen op straat kwamen te staan, zette kwaad bloed bij een ook uitgenodigde VVD-er. Die zag het totaal anders. Als werkloze en etende uit de staatsruif had ik niets te willen.

Een ander voorbeeld is afkomstig uit Spanje, waar het Rode Kruis voedselpakketten uitdeelt aan mensen die niks te besteden hebben. Als ze mazzel hebben, kan er olijfolie in zitten; meestal ontbreekt het. En dat voor een land waar een overproductie van olijfolie is. In plaats van voedselpakketten eis ik een gegarandeerd minimuminkomen, met het recht om zelf mijn leven in te richten zoals ik het wil, en daarom ga ik op 29 mei naar Keulen. Om te demonstreren."

Niet werk tot elke prijs

Henk Huisman, banenpooler: "Ik ga mee naar Keulen, omdat ik met mijn HBO-Milieukunde na zes jaar solliciteren achter de lopende band ben beland. Een weg terug is afgesloten door allerlei regelgeving. Bemiddelaars van de vele instanties zien alleen 'werk tot elke prijs'; als je maar aan het werk gezet kan worden. Zij bepalen mijn mogelijkheden op de arbeidsmarkt. Hopelozen zijn dat, mensen zien ze niet staan, alleen cijfers. In mijn geboortestreek, de Achterhoek, kan ik voor een riant salaris terecht bij de UCN in Almelo. Bij die fabriek voor verwerking van uranium is geld genoeg om het milieu kapot te maken en mensen daarvoor goed te betalen. Maar mij krijgen ze daar niet.

Verder wil ik mijn solidariteit tonen met diegenen die het - sociaal en financieel - nog slechter hebben dan ik."

Internationaal vakbondswerk

Ailko van der Veen, lid redactie Solidariteit: "Waarom de demonstratie in Keulen één van de belangrijkste vakbondactiviteiten van 1999 moet zijn? Natuurlijk, een rol speelt dat het leuk is; met mensen uit andere landen samenwerken en ervaringen uitwisselen. Dat is ook heel nuttig, maar verklaart niet alles. Want dat kan ook bij allerlei andere gelegenheden. Waarom dan toch deze actie?

Iedereen in de vakbeweging heeft de mond vol over het leggen van internationale contacten. Maar die moeten veel meer inhouden dan lijntjes tussen bobo's uit verschillende landen. We zullen elkaar in Europa moeten leren kennen op elk niveau in de bond. Dan is internationaal vakbondswerk pas echt mogelijk. Met de bluf van het ledental zullen we het niet redden in een verenigd Europa van de grote ondernemingen. Om de kwaliteit èn de kwantiteit van de relaties zal het gaan. Daaraan hoop ik een bijdrage te leveren.

En ik heb gezien dat het werkt. In 1997, met de demonstratie op 16 juni in Amsterdam, tienduizenden vakbondsleden uit Europa. Met onze bijeenkomst, de dag erna, van 130 vakbondsleden uit vrijwel alle landen van Europa. Keulen is voor mij een plek om oude contacten te vitaliseren en nieuwe te leggen. En zo te bouwen aan een alternatief voor het Europa van de ondernemingen."

Ton Dijkstra