Stekeltjes

Alleen op woensdag

Omdat ik plots door ziekte niet in staat ben m'n gedachten bij elkaar te houden, laat staan ze op het scherm te zetten, moet ik deze keer ouwe koeien uit de sloot halen.

Dat is minder tragisch dan het lijkt.

Ten eerste is het verleden leerzaam, ten tweede is het in dit geval ook nog lollig en ten derde is het onderwerp nog steeds actueel.

Hier volgt dus een verslag van een verhaal dat mij ooit - dat wil zeggen ettelijke jaren geleden -verteld werd door een Friese bouwvakker. De man, die timmerman was, zat toen al in de wao maar bleef actief in belangenorganisaties.

Hij vertelde me dat de actie voor werktijdverkorting altijd een 'hot item' geweest was in de bouwbond en herinnerde in dat verband aan een kaderbijeenkomst waar een pas beginnend medewerker van het toenmalige NVV zou spreken. De medewerker heette Wim Kok en was net afgestudeerd aan Nijenrode.

"We zaten met een kleine honderd man in de zaal en de jonge, toen nog onbekende bestuurder hield een economisch referaat. We luisterden, maar we vonden het nog niet veel bijzonders. Enkelen van ons begonnen al te gapen. Op een gegeven moment hield de nieuweling in het bondsbestuur ons voor dat de aanstormende mechanisatie ook in onze branche gevolgen zou hebben. Zo zou het zware handwerk beslist verdwijnen.

We gingen recht zitten. Daarover wilden we natuurlijk alles weten.

Kok merkte onze hernieuwde belangstelling onmiddellijk op en ging door. Hij legde uit dat de vakbond uiteraard ook zou streven naar minder uren werken in de jaren negentig. Speciaal in de bouwnijverheid.

We werden klaarwakker, schudden een enkele maffer wakker "luisteren man" en gingen nog rechter zitten.

Het werd toch een leuke middag, want de jonge Kok eindigde zijn referaat met een geïmproviseerde voorspelling die beslist niet op zijn papier had gestaan. Hij bracht het met verve voor een nu uiterst geïnteresseerd gehoor. 'En in 1995 zal er in de bouwnijverheid nog maar ÉÉN dag in de week gewerkt worden. Voor het volle loon. Jawel.'

Kok nam een kleine pauze, overzag vanaf het spreekgestoelte de zaal en riep toen met overtuiging en de klemtoon op ieder woord: 'Eén dag mensen! En - dat - zal - dan - de - woensdag - zijn!'

We zaten als genageld.

Tot een Amsterdamse metselaar van mijn eigen object van achter uit de zaal de droom verstoorde en schalde: 'Maar dan toch niet IEDERE woensdag, hè?!'."

Stekeltje