Achterpagina

Begin 1988 verbiedt de direktie van het Noors-Zwitserse bedrijf Aluchemie in Rotterdam vakbondsaktiviteiten op haar terrein.
Eind 1988 weigert de direktie van UCN-Urenco in Almelo de vakbonden toe te laten tot het CAO-overleg.
In datzelfde jaar sluit de rotterdamse havensleper Kooren een CAO af met de "Werknemersvereniging Adriaan Kooren BV"; een bedrijfsbond.
In de zomer van 1985 deelt CDA-fraktievoorzitter De Vries mee dat de ondernemingsraad de ideale CAO-partner is.
Eind 1987 lekt er een nota uit van het Nederlands Christelijk Werkgeversverbond. De vakbeweging moet zich schikken in de managementstrategieën van decentralisering en flexibilisering. Zo niet, wordt er onderhandeld met een 'Vereniging van personeel'.
Tegelijkertijd zien we een scherpere regulering van het stakingsrecht. En ook een suksesvolle uitschakeling van vakbondsinvloed bij nederlandse vestigingen van amerikaanse bedrijven, zoals Dow Chemical Terneuzen en IBM.
Verder tekenen zich in Nederland internationale managementstrategieën af, die een zelfstandige organisatie van arbeid(st)ers op de werkvloer trachten terug te dringen of overbodig te maken.

Laat de nederlandse vakbeweging zich wegjagen? Krijgen we te maken met amerikaanse praktijken van 'union busting', van vakbondsuitdrijving? Is de vuist een overleghand geworden? Drijft de vakbeweging uit?

In deze bundel artikelen wordt ingegaan op deze ontwikkelingen en vragen, mede naar aanleiding van de lezerskonferentie van SOLIDARITEIT - blad voor een strijdbare vakbeweging - in juni 1988. De artikelen gaan niet alleen over Nederland, maar ook over Azië, België, Groot-Brittannië en de Verenigde Staten.
Daarbij komen vanzelfsprekend ook de (mogelijke) antwoorden van de vakbeweging aan de orde.