Op de lezerskonferentie van Solidariteit, 10 en 11 juni 1988, trad de nijmeegse kabaretgroep “De Gemeentereiniging” op. In hun programma was het volgende lied opgenomen.

De Gemeentereiniging

Refrein

Wie wil er nog werken? Wie wil er nog sjouwen?
Ja, welke vent of vrouw wil er nog aan de toekomst bouwen?
In ons bedrijf krijg jij een mooie baan.
Daar zit alleen voor iedereen een maartje aan.
Ik wil geen herrie en vooral geen grote monden.
Ik wil geen heibel. En ik wil geen bonden.

1.

Ik hou het lekker knus,
’k geef je ’n ideeënbus,
’n kommissie voor geschillen en een plakkerige judaskus.
Ik doe heel amikaal,
je krijgt een bondslokaal,
vlak naast m’n eigen kamer, de kontrole is ideaal.
Ik krijg de arbeidsrust door jou te tolereren,
jij moet die vakbondsrakkers netjes integreren.

2.

In m’n bedrijfje in Taiwan,
heerst vréde, vréde, man,
een vakbondsvrije zone waar de bond niet komen kan.
’n Afgesloten gebied,
de wet geldt daar niet,
daar zijn wij vrije vogels en zingen het hoogste lied.
In de VS, daar heb ik mooi mijn advokaten,
en ’adviseurs’ die vroeger in de vakbond zaten.

3.

’k Heb jou eruit gepakt,
voor een individueel kontrakt,
ja, zo wordt de positie van de vakbond verzwakt.
En jij krijgt prestatieloon,
verlaat de bond mijn zoon,
of ik moet je promoveren, als ongewenst persoon.
Jaja, de bedrijfsledengroep gaat naar de haaien,
ik schep genot in overal verdeeldheid zaaien.

4.

Licht in de duisternis,
dat is het mooie P.I.S.,
iedereen krijgt een pasje ... een soort gevangenis.
Een komputer, die op je let,
ook al zit je op het toilet.
Op ’n afdeling waar jij niet werkt, word je er uitgezet.
Ja, het kontakt met makkers kan ik dan beletten,
en ook geen last meer van opruiende pamfletten.